ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

Μια συζήτηση με τη Δήμητρα Σύρου που ενσάρκωσε τη Ρέιτσελ Κόρυ
στο θέατρο του Ν. Κόσμου.

Οι παραστάσεις συνεχίζονται και φέτος.

Η περυσινή θεατρική χρονιά, ανάμεσα σε άλλα, ανέδειξε αρκετά νέα παιδιά που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη σκηνή και άφησαν πίσω τους πολύ θετικές εντυπώσεις αλλά και μελλοντικές απαιτήσεις από το κοινό. Μια τέτοια περίπτωση είναι η νεαρή ηθοποιός Δήμητρα Σύρου, που ενσάρκωσε την  αμερικανοεβραία  ακτιβίστρια Ρέιτσελ Κόρυ που έπεσε νεκρή, συντεθλιμμένη από μια ισραηλινή μπουλντόζα, στην προσπάθειά της να σώσει ένα παλαιστινιακό σπίτι. 
Η παράσταση, σε  σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου, στη φιλόξενη στέγη του Θ. του Νέου Κόσμου, αγαπήθηκε πολύ. 
Η Δ. Σύρου απέδωσε τη Ρ. Κόρυ με ευαισθησία και σαφή προσπάθεια να φωτιστούν όλες οι πλευρές του χαρακτήρα και η αγωνιστικότητά της και απέσπασε τον έπαινο κριτικών και κοινού. Μιλήσαμε με τη Δ. Σύρου για την παράσταση, που συνεχίζεται και φέτος, τους προβληματισμούς της, τα όνειρά της, αλλά και την επισφάλεια του επαγγέλματός της σε μια περίοδο τόσο μεγάλης κρίσης. Και χαρήκαμε ιδιαίτερα ακούγοντας ένα νέο άνθρωπο ρεαλιστή και ονειροπόλο, με δυναμισμό, θέληση και αισιοδοξία.

Μαρώ Τριανταφύλλου

maro33@otenet.gr

 

-Κα. Σύρου, η πρώτη σας θεατρική εμφάνιση ήταν και ένα δύσκολο στοίχημα: ένας μεγάλος μονόλογος, είδος αφ' εαυτού δύσκολο για τον ηθοποιό που πρέπει να ενεργοποιήσει το σύνολο του υποκριτικού του οπλοστασίου για να κρατήσει μόνος του μια παράσταση και το ενδιαφέρον του θεατή. Πολύ περισσότερο που εσείς είχατε να ενσαρκώσετε ένα πρόσωπο σύμβολο για το Παλαιστινιακό  ζήτημα, αλλά και τους αγωνιστές νέους σε όλο τον κόσμο, τη Ρέιτσελ Κόρι, ένα κορίτσι που έδωσε τη ζωή του υπερασπίζοντας τα ιδανικά και τις αξίες της.

Ένα από τα σημαντικότερα πιστεύω  όπλα ενός ηθοποιού είναι το να νιώθει ασφαλής στη σκηνή. Δίνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου στον κόσμο έχοντας ένα σκοπό. Αυτό για να πετύχει θέλει σιγουριά. Θέλει ασφάλεια. Θέλει γνώση του τι κάνεις.

Αυτό μου έδωσε η σκηνοθέτρια του έργου, Μάνια Παπαδημητρίου. Ήταν τόσο ακριβής και τόσο διαυγής για το πώς πρέπει να ειπωθούν τα λόγια της Rachel, οι τεχνικές της είναι τόσο σαφείς και η αντίληψή της τόσο πολύπλευρη που δίνει στον ηθοποιό τη δυνατότητα να δημιουργήσει άφοβα μέσα σε ένα τεράστιο αλλά και συγχρόνως πολύ συγκεκριμένο τοπίο. Όλη την παράσταση πλούτισε η επιλογή της να εντάξει την ηθοποιό Μάρω Αγρίτη στη σκηνή, η οποία πρόσφερε μεγάλη στήριξη στο ρόλο.

Η Ρέιτσελ Κόρι (1979 – 2003) ήταν ακτιβίστρια Αμερικανικής καταγωγής που σκοτώθηκε στην λωρίδα της Γάζας από μπουλντόζα των Ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας (IDF) καθώς προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιού. Ο στρατός του Ισραήλ υποστήριξε πως ο θάνατος της Κόρι δεν ήταν εσκεμμένος και προήλθε από την κακή οπτική γωνία που είχε ο οδηγός της μπουλντόζας.Το όνομα της φέρει τιμητικά το σκάφος Ρέιτσελ Κόρι, που επιχείρησε να σπάσει το ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια και κατελήφθη από τον Ισραηλινό Στρατό στις 5 Ιουνίου.

Επιπλέον είχαμε να κάνουμε με ένα σπουδαίο κείμενο. Η Rachel Corrie, όπως υποστηρίζουν πολλοί, ίσως να ήταν συγγραφέας εάν ζούσε ακόμα. Η Νάνσυ Τρικκαλίτη έκανε μία μετάφραση η οποία χαρακτηρίστηκε ως «εξαιρετική» («excellent») από τους Άγγλους κατόχους των δικαιωμάτων του έργου. Τα λόγια της Rachel και μόνο ήταν οδηγός μας. Η βαρύτητα του παλαιστινιακού ζητήματος και η μαχητικότητα αυτού του κοριτσιού έδωσαν σε όλους μας ακόμα περισσότερη πίστη και πείσμα. Ήταν κάτι πέρα από απλή ανάγκη για θέατρο.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο λοιπόν δυσκολία, όχι, δεν υπήρχε. Ένταση ναι. Μεγάλη. Και αγωνία. Αλλά υπήρχε από παντού ασφάλεια. Και πίστη.

-Η αντιμετώπιση κοινού και κριτικής ήταν πολύ θετική. Πώς βλέπετε τη συνέχεια της δουλειάς σας; Φοβάστε ότι πιθανόν να εγκλωβιστείτε σε παρόμοιους ρόλους;

Η παράσταση υποστηρίχτηκε πάρα πολύ από τα μέσα ενημέρωσης και ήταν πολλοί οι  άνθρωποι  που συνετέλεσαν σ’ αυτό. Μία δουλειά στο θέατρο χωρίς συνεργασία και βοήθεια από δημοσιογράφους ίσως και να περάσει απαρατήρητη ανεξαρτήτως αξίας και ποιότητας. Είναι ο συνδυασμός και των δύο που δημιουργούν μία επιτυχία.

Ελπίζω και θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε τέτοιες δουλειές. Με νόημα, με λόγο ύπαρξης, με κοινωνική και καλλιτεχνική αξία. Δουλειές που ενημερώνουν και δραστηριοποιούν τον κόσμο. Η συνέχεια της δουλειάς μου θέλω να έχει πρωτίστως πολλή… δουλειά και να είναι μέσα σε ένα πλαίσιο επαγγελματικό και υψηλών απαιτήσεων. Τέτοια δεδομένα είχε η φετινή μου εμπειρία και είμαι πολύ τυχερή που τα έζησα. Με αυτά θέλω να συνεχίσω. 

-Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα της δικής σας γενιάς ηθοποιών, με δεδομένο πω η οικονομική κρίση επηρεάζει δυστυχώς πρωτίστως τις δαπάνες πολιτισμού;

 Άνθρωποι που έχουν στόχο και όραμα και δεν ανήκουν στο mainstream της εποχής μας δεν θα έπρεπε να φοβούνται την κρίση. Να μας εξοργίζει ναι. Είναι ένα παράλογο θέατρο όλο αυτό περί κρίσης. Όχι φυσικά ότι δεν υπάρχει, αλλά οι ανακρίβειές του είναι πολύ καλά σκηνοθετημένες. Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι σε τέτοιες περιόδους, που η αντίληψη του κόσμου επαναπροσδιορίζεται και επιστρέφει στη «βάση», είθισται να αναδεικνύονται νέες πλευρές της τέχνης. Το σύστημα, ναι, δυσκολεύει πολύ την κατάσταση. Πιστεύω όμως ότι όταν δουλεύεις πολύ βρίσκεσαι με τους ανθρώπους που χρειάζεται για να κάνεις κάτι αξιόλογο. Η Μάνια ήταν αυτός ο άνθρωπος. Ο Βαγγέλης ο Θεοδωρόπουλος ήταν ο άλλος κρίκος της ιστορίας αυτής. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου δίνει πάντα ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες. Είναι ένα χώρος με κοινό και ένα θέατρο που έχει στο ιστορικό του μεγάλες και ποιοτικές παραστάσεις και καλλιτέχνες. Το να δίνει βήμα σε εμάς τους νέους είναι ένα από τα πολυτιμότερα όπλα μας. Δεν είναι κάτι που συνηθίζεται στον καλλιτεχνικό χώρο. Υπάρχουν λοιπόν ακόμα αξιόλογοι άνθρωποι και αξιόλογα θέατρα τα οποία μπορούν να μας υποστηρίξουν και πρέπει να μπορούν να συνεχίζουν να το κάνουν. Αλίμονο εάν πιστέψουμε το αντίθετο και παραιτηθούμε.

- Ποια είναι τα σχέδιά σας για φέτος;

Η παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» θα συνεχιστεί για 2^η χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ξεκινάμε από 1^η Οκτωβρίου και θα παίζουμε για περίπου ένα μήνα. Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε την παρουσίαση της παράστασης και στην επαρχία. Έχουμε ήδη ταξιδέψει σε Κέρκυρα και Τρίκαλα και στα άμεσα σχέδιά μας είναι να επισκεφτούμε την Κύπρο. Έπειτα βλέπουμε. Οι ιδέες πολλές, όπως και οι δυσκολίες. Εδώ είμαστε για να τις εξαφανίσουμε. Τις δυσκολίες φυσικά

ΕΠΟΧΗ, 12/9/2010