Μιχάλης Κατσαρός - Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Καλλιτέχνες ενάντια στο μνημόνιο διέκοψαν παρουσίαση βιβλίου του Χυτήρη!...

Ερίκ Τουσέν: «Ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους»! (Επίκαιρα, 9-15/12/2010)

Στη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα δώσει τα νομικά και ηθικά επιχειρήματα για την παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους καλεί ο διακεκριμένος επιστήμονας και αγωνιστής Ερίκ Τουσαίν στη βαρυσήμαντη συνέντευξη που παραχώρησε στα Επίκαιρα. Ο Ερίκ Τουσαίν δεν μιλάει στη βάση υποθέσεων. Έχοντας ενεργή συμμετοχή στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, πριν τρία χρόνια μεταφέρει την πολύτιμη εμπειρία του από τις καθόλα νόμιμες μεθόδους που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος του Ισημερινού για να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους. Μέχρι και την δευτερογενή αγορά χρησιμοποίησε ο Κορέα με τις κατάλληλες κινήσεις για να μειώσει το δημόσιο χρέος. Υπήρχε όμως πολιτική βούληση, όχι άνευ όρων παράδοση στους ξένους πιστωτές και διαπόμπευση της χώρας, όπως στην Ελλάδα!

Ο Ερίκ Τουσαίν είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM, www.cadtm.org). Έχει συγγράψει πολλά βιβλία για συναφή θέματα (Your money or your life! The tyranny of global finance, The World Bank: a never ending coup d’ etat, και άλλα). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του που έγραψε μαζί με την Νταμιέν Μιλιέτ κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2010 και καταπιάνεται με το θέμα του παγκόσμιου χρέους και τις ευθύνες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τίτλος του: The debt, the IMF and the World Bank, sixty questions sixty answers (εκδόσεις Monthly Review).

-         Ποια είναι τα ειδικά χαρακτηριστικά της κρίσης δημοσίου χρέους που έχει ξεσπάσει εδώ και έναν χρόνο στην ευρωζώνη, διαφοροποιώντας την από άλλες κρίσεις χρέους που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου;

-         Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι ότι αποτελεί δημιούργημα των ιδιωτικών τραπεζών κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας που πλήττει τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, κ.α.) και του πρώην Σοβιετικού μπλοκ που εντάχθηκε στην ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία. Πρόκειται λοιπόν για μια κρίση που εξελίχθηκε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή η κρίση αποτελεί επίσης δημιούργημα, κι αυτό είναι ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόστηκαν τις δεκαετίες ’80 – ’90 κι ως βασικό τους χαρακτηριστικό είχαν την μείωση των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι. Το αποτέλεσμα στη συνέχεια ήταν να μειωθούν απότομα τα κρατικά έσοδα και να ανοίξει ο δρόμος για την σημερινή δημοσιονομική κρίση. Ανεξάρτητα δηλαδή από τις επιπλέον συγκυριακές αιτίες, η κρίση προετοιμάστηκε από τις φιλο-επιχειρηματικές πολιτικές των προηγούμενων δύο δεκαετιών.

Η τρίτη αιτία, που αποτέλεσε και τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν το κόστος για τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία.

- Όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών την τελευταία τριετία, υπό την μορφή ρευστού και εγγυήσεων, 78 δισ. ευρώ!

- Σε αυτή την κατηγορία της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας θα ενταχθεί εντός λίγων εβδομάδων και η δική μου χώρα, το Βέλγιο. Κι αυτό λόγω της διάσωσης από το κράτος των τριών μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών της Fortis, της Dexia και της KBC που είχε εκτεθεί πάρα πολύ στην ανατολική Ευρώπη και επίσης στην Ιρλανδία, κατέχοντας κρατικά ομόλογα ύψους 20 δισ. ευρώ.

- Κι ο λογαριασμός τώρα μεταβιβάζεται στους πολίτες;

- Ακριβώς! Τα ιδιωτικά χρέη μεταβιβάζονται στις δημόσιες αρχές και γι αυτό έχουμε την απογείωση του δημοσίου χρέους. Ως συνέπεια η έκρηξη του δημοσίου χρέους γίνεται μια πολύ καλή αφορμή για ένα νέο κύμα νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πρωτοφανούς αγριότητας. Κι εννοώ αυτό που γίνεται στη χώρα σας, το οποίο μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με ότι συνέβη στις χώρες του Τρίτου Κόσμου από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα με τη συμμετοχή του ΔΝΤ το οποίο έχει μια τεράστια εμπειρία σε αυτό τον τομέα. Οι ίδιες καταστροφικές, εγκληματικές πολιτικές εφαρμόζονται και σήμερα στην Ελλάδα, όπου μεταφέρεται αυτούσια όλη αυτή η αρνητική εμπειρία.

- Ο εφιάλτης πάντως του ΔΝΤ και του δημοσίου χρέους δεν αποτελεί μονόδρομο και χώρες όπως ο Ισημερινός απαλλάγηκαν από τα δεσμά τους. Πως έγινε αυτό;

- Στο τέλος του 2006 ο Ραφαέλ Κορέα κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με βασική του εξαγγελία να τερματιστεί η απαράδεκτη κατάσταση με το εξωτερικό χρέος που απομυζούσε τους σπουδαιότερους πόρους της οικονομίας. Τον Ιούλιο του 2007 δημιούργησε με προεδρικό διάταγμα μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους – εγχώριου και διεθνούς. Η έρευνα αφορούσε 30 ολόκληρα χρόνια από το 1976 μέχρι το 2006. Ο λογιστικός έλεγχος έγινε επίσης με την ουσιαστική συμμετοχή 12 ατόμων που προέρχονταν από την κοινωνία των πολιτών, από την κοινότητα των ιθαγενών που αποτελούν το 50% του πληθυσμού και αλλού. Επίσης 6 άτομα, ειδικοί για την ακρίβεια, προέρχονταν από το εξωτερικό.

- Ήσασταν ένας εξ αυτών…

- Ναι. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων μας ήταν η μεγάλη εμπειρία που είχαμε από την ανάλυση του διεθνούς χρέους. Τεράστια σημασία είχε επίσης η απόφαση του Ραφαέλ Κορέα να υποστηρίξουν το έργο και τις αποφάσεις της Επιτροπής όλα τα όργανα του κράτους και αναφέρομαι στο υπουργείο Δικαιοσύνης, Οικονομικών, στις ανεξάρτητες αρχές κατά της διαφθοράς, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Ελεγκτικό Συνέδριο, κ.α. Όλοι αυτοί συμμετείχαν στις συνεδριάσεις μας. Δουλέψαμε εντατικά επί 14 μήνες, από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2008. Αναλύσαμε κάθε είδους σύμβαση που είχε υπογραφεί στους τομείς της ασφάλειας, των εμπορικών πιστώσεων, μεταξύ τραπεζών – ακόμη και του ιδιωτικού τομέα, με το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και άλλους πολυμερείς οργανισμούς. Βάλαμε επίσης στο μικροσκόπιο όλα τα διμερή δάνεια που είχε υπογράψει ο Ισημερινός με χώρες όπως η Ισπανία και η Γερμανία, ακόμη και τους όρους υπό τους οποίους συνάφθηκε το εσωτερικό χρέος. Σε αυτή τη δουλειά είχαμε τη βοήθεια 15 νομικών, ορκωτών λογιστών ελεγκτών, ειδικών στα δημόσια οικονομικά. Εξετάσαμε όχι μόνο όλα τα έγγραφα, αλλά και κάθε τι που αφορούσε το δανεισμό. Θέταμε για παράδειγμα το ερώτημα γιατί αυτό το δάνειο να συναφθεί με το συγκεκριμένο επιτόκιο και όχι με κάποιο άλλο, ποιο μέρος του αποπληρώθηκε, είχαμε το δικαίωμα να ανοίγουμε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς αυτών που υπέγραφαν και παραλάμβαναν τα δάνεια. Επίσης ζητήσαμε παραστατικά από όλες τις τράπεζες για τα δάνεια που είχαν δοθεί ή υποτίθεται πως είχαν αποπληρωθεί γιατί έπρεπε να επιβεβαιωθεί κατά πόσο πραγματικά είχαν εξοφληθεί ακόμη και εκείνα τα δάνεια που θεωρητικά είχαν αποπληρωθεί.

- Η συμβολή των νομικών ποια ήταν;

- Ήταν αναντικατάστατη καθώς με τη βοήθειά τους εξετάσαμε τη νομιμότητα κάθε σύμβασης και των επιμέρους όρων της, τη συμβατότητά τους με το σύνταγμα της χώρας, το διεθνές δίκαιο και επίσης με το συμφέρον του έθνους. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε σε συγκεκριμένες οικονομικές συμβάσεις, έργων ασυνήθιστα μεγάλων διαστάσεων για τα μέτρα του Ισημερινού, όπως π.χ. μεγάλα φράγματα. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα δεν αρκεστήκαμε στις τυπικότητες. Με επίσημο τρόπο ρωτήσαμε την γνώμη των ντόπιων για τις επιπτώσεις που είχε στην καθημερινότητά τους η κατασκευή των φραγμάτων. Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους που έγινε η χρηματοδότηση της κατασκευής τους κι αν όλα αυτά (κόστος, χρηματοδότηση) ήταν συγκρίσιμα με τις διεθνείς τιμές που επικρατούσαν για αντίστοιχες εργασίες.

Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους των εμπορικών πιστώσεων που χορήγησαν στον Ισημερινό χώρες όπως η Γερμανία, με απώτερο στόχο να αγοραστούν γερμανικά προϊόντα για να ενισχυθούν οι γερμανικές εξαγωγές. Είναι δάνεια που δίνονται με σκοπό να υποστηριχθεί η αγορά προϊόντων αιχμής, όπως π.χ. της Ζίμενς. Καθήκον μας εμάς ήταν να ελέγξουμε τις τιμές με τις οποίες αγοράστηκε ο εξοπλισμός της Ζίμενς, κατά πόσο δηλαδή η τιμή ανταποκρινόταν στην ποιότητα. Κι αυτό γιατί σε πλήθος περιπτώσεων που εμπλέκονταν πολυεθνικές εταιρείες βρήκαμε ακραία φαινόμενα διαφθοράς. Αναφέρομαι για παράδειγμα σε κρατικές αγορές που δεν είχαν καμιά σχέση με τις ανάγκες της χώρας, αλλά αποτελούσαν αφορμές για να δοθούν μίζες.

-         Ανακαλύψατε συγκεκριμένες περιπτώσεις που πολυεθνικές επιχειρήσεις έδιναν μίζες;

-         Φυσικά. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν των αμερικανικών τραπεζών Citibank και JPMorgan. Αυτές οι τράπεζες συστηματικά δωροδοκούσαν κρατικούς υπαλλήλους σε όλη την κλίμακα του δημοσίου – ακόμη και τον υπουργό Οικονομικών – για να πεισθούν να υπογράψουν συμβάσεις που εξόφθαλμα έβλαπταν το δημόσιο συμφέρον και με προκλητικό τρόπο ευνοούσαν τα συμφέροντα των τραπεζών.

-         Γι’ αυτό ο Κορέα ήθελε την ενεργό συμμετοχή και των δημόσιων αρχών στην Επιτροπή σας…

-         Πράγματι. Στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Ισημερινού συμμετείχε ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης και για κάθε ύποπτη περίπτωση που βρίσκαμε και αφορούσε όχι μόνο υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών αλλά ακόμη και πρώην υπουργούς Οικονομικών εξέδιδε εντολή για δικαστική διερεύνηση. Η Δικαιοσύνη του Ισημερινού προχώρησε σε μηνύσεις ακόμη και εναντίον αμερικανικών τραπεζών γιατί αυτές οργάνωσαν τις επιχειρήσεις, αυτές δωροδοκούσαν.

Υπογραμμίζω πάντως ότι δεν ελέγξαμε μόνο τους όρους χρηματοδότησης αλλά όλη τη σκοπιμότητα κάθε κρατικής οικονομικής δοσοληψίας.

Μετά τα παραπάνω ο ίδιος ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα δύο μόλις μήνες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών μας, στις 14 Νοέμβρη 2008, ανακοίνωσε και επίσημα ότι στη βάση των ευρημάτων μας είναι υποχρεωμένος να προβεί στην παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους ύψους, 3 δισ. δολ. που αντιπροσώπευε το 70% του χρέους υπό τη μορφή ομολόγων. Αιτιολόγησε την απόφασή του λέγοντας πως το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά ήταν προϊόν διαφθοράς και δωροδοκιών. Κατά συνέπεια δεν ήταν υποχρεωμένη η κυβέρνησή του να σεβαστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις. Τους επόμενους πέντε μήνες ολόκληρους μήνες η κυβέρνηση τήρησε στάση σιωπής, δεν προέβη σε καμιά δημόσια ανακοίνωση για το θέμα, παρά το ενδιαφέρον που υπήρχε.

- Και να υποθέσουμε ότι δεν συνέβη λόγω φόρτου εργασιών…

- Ακριβώς! Ήταν μια τακτική. Οι πιστωτές ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι καθώς δεν ήξεραν τι θα συμβεί από κει και πέρα. Η αντίδρασή τους ήταν να αρχίσουν να ξεπουλούν μανιωδώς στην δευτερογενή αγορά τα ομόλογα του Ισημερινού. Και ξέρετε σε τι τιμή; Στο 20% της ονομαστικής τους αξίας! Τότε ακριβώς η κυβέρνηση του Ισημερινού, τον Απρίλη του 2009 απευθύνθηκε στους πιστωτές με την εξής πρόταση: «Προτιθέμεθα να αγοράσουμε όλα τα ομόλογα με έκπτωση 65%. Πληρώνουμε δηλαδή 35 σεντς το δολάριο. Συμφωνείτε ή όχι;» Οι κάτοχοι του 91% των ομολόγων δέχθηκαν αμέσως την ανταλλαγή. Επρόκειτο για μια τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης καθώς επέβαλε κούρεμα της τάξης του 65%.

- Λόγω αυτής της πολύ σπουδαίας και χρήσιμης εμπειρίας σας να υποθέσω έχετε υποστηρίξει ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι να προσφύγει σε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους και δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα προσδιορίσει τις ευθύνες των πιστωτών για την εκτίναξή του η οποία θα επιτρέψει την σοβαρή του μείωση;

- Ακριβώς! Αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο πλέον για την Ελλάδα!

- Κατά πόσο όμως η Ελλάδα, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων της, μπορεί να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα;

- Οι διαφορές που υπάρχουν με τον Ισημερινό δείχνουν ότι για την Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν φυσικά υπάρχει πολιτική βούληση. Πάρτε για παράδειγμα υπ’ όψη σας ότι ο Ισημερινός είναι μια μικρή χώρα, που δεν έχει καν δικό της νόμισμα. Χρησιμοποιεί το δολάριο, αυτό είναι το επίσημο νόμισμά της. Κατά συνέπεια είναι πολύ πιο έντονα εκτεθειμένη σε διεθνείς οικονομικές πιέσεις. (σ.σ.: Το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα του Ισημερινού αντιστοιχεί στο 12% του Ελληνικού και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του Ισημερινού στο 10% του Ελληνικού). Το αίτημά της έγινε όμως δεκτό λόγω του ότι είχε πολύ ισχυρά νομικά και ηθικά ερείσματα και γι αυτό άλλωστε δεν συνοδεύτηκε από δικαστικές προσφυγές των πιστωτών κατά της κυβέρνησης.

- Λέγεται ωστόσο μετ’ επιτάσεως ότι οι αγορές θα τιμωρήσουν όποιες χώρες δεν σεβαστούν τις υποχρεώσεις τους…

- Πράγματι, αλλά πουθενά στην πράξη δεν έχει επιβεβαιωθεί αυτή η απειλή. Ο οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας στην τελευταία μελέτη του βρετανικού ινστιτούτου Research on Money and Finance (σ.σ. κι η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη τις επόμενες μέρες) δείχνει πως ούτε η Ρωσία το 1998, ούτε η Αργεντινή το 2001 τιμωρήθηκαν από τις αγορές. Αντίθετα, η μετέπειτα πορεία της οικονομίας τους έδειξε πόσο επιτυχημένη και επωφελής ήταν η επιλογή τους, να προβούν δηλαδή σε αθέτηση πληρωμών.

- Τι πρέπει άμεσα να κάνει η Ελλάδα κατά τη γνώμη σας για να δραπετεύσει απ’ αυτό το φαύλο κύκλο;

- Άμεσα πρέπει να συγκροτηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου με προσωπικότητες αναγνωρισμένου κύρους και εμπειρία. Η συμβουλή μου είναι μία: Ανοίξτε τα βιβλία! Εξετάστε με διαφανείς διαδικασίες και την παρουσία της κοινωνίας όλες τις κρατικές συμβάσεις – από τις πιο μεγάλες όπως για παράδειγμα των πρόσφατων Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι τις πιο μικρές – και βρείτε ποιο μέρος του χρέους είναι προϊόν διαφθοράς, επομένως παράνομο και απεχθές κατά τη διεθνή νομική ορολογία και αρνηθείτε το!

Περί απεχθούς χρέους

Η θεωρητική θεμελίωση του όρου «απεχθές χρέος» οφείλεται στον ρώσο καθηγητή Νομικής, Αλεξάντερ Σακ. Η συμβολή του Σακ, ο οποίος την εποχή εκείνη – τη δεκαετία του ’20 – δίδασκε στο Παρίσι και δεν συγκαταλέγεται στους ριζοσπάστες διανοούμενους, έγκειται στις τρεις προϋποθέσεις που έθεσε έτσι ώστε ένα χρέος να χαρακτηρισθεί απεχθές οπότε κατά συνέπεια μια κυβέρνηση παύει να δεσμεύεται να το πληρώσει.

Οι τρεις όροι για να χαρακτηρισθεί απεχθές ένα χρέος ήταν: Πρώτο, να έχει συναφθεί χωρίς τη συγκατάθεση του έθνους. Δεύτερο, τα ποσά που εισέρευσαν από το δάνειο να σπαταλήθηκαν με τρόπο που αντιβαίνει στα συμφέροντα του έθνους και, τρίτο, ο πιστωτής να ήταν ενήμερος των παραπάνω. Να αναφερθεί πως η συνεισφορά του Σακ δεν έγινε σε κενό αέρα. Αντίθετα, αξιοποίησε πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα όπου η παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους αποφασίσθηκε με την παραπάνω αιτιολογική βάση. Το πρώτο παράδειγμα αφορούσε την άρνηση πληρωμής από τις ΗΠΑ το 1898 των χρεών που είχε αναλάβει η Κούβα όσο ήταν υπό ισπανική κατοχή και τα οποία οι ΗΠΑ στη συνέχεια αρνήθηκαν να επωμιστούν. Το δεύτερο παράδειγμα εξελίχθηκε είκοσι χρόνια αργότερα και πάλι πριν ο ρώσος νομικός δώσει περιεχόμενο στη ρήτρα του «απεχθούς χρέους». Αφορούσε ειδικότερα την απόφαση της κυβέρνησης της Κόστα Ρίκα να μην πληρώσει ένα δάνειο που είχε συνάψει η προηγούμενη δικτατορική εξουσία με την τράπεζα Royal Bank of Canada.

Η τεράστια συμβολή του Σακ έγκειται στην μετατόπιση του κέντρου βάρους της επιχειρηματολογίας υπέρ της παύσης πληρωμών του δημοσίου χρέους, η οποία παύει να επικεντρώνεται στην ηθική διάσταση του προβλήματος και μετατοπίζεται στη νομική. Το ερώτημα δηλαδή δεν είναι αν πλέον μπορεί μια χώρα να πληρώσει το δημόσιο χρέος της, αλλά αν πρέπει. Η συγκεκριμένη δυνατότητα αξιοποιήθηκε κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες από πολλές κυβερνήσεις και κινήματα πολιτών.

Λ.Β.

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά

Ταινία ενός μαθητή για τον πλανήτη

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΛΕΛΟΒΑ 

ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΡΤ 2010 

Λελόβας Λουκάς LookArt
2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

ΜΕΞΙΚΟ: ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ

Ευθύμης Παπαδημητρίου

Τις πρωϊνές ώρες της 11/12 ανακοινώθηκε η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων της 16^ης Διάσκεψης του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, στην πόλη Κανκούν του Μεξικού. Χρειάστηκαν δυό βδομάδες διαβουλαύσεων για να καταλήξουν, την τελευταία στιγμή, σε κάποιες συμφωνίες, μη νομικά δεσμευτικές, δυστυχώς, που έσωσαν προσωρινά το διαπραγματευτικό κύρος του ΟΗΕ αλλά όχι και το κλίμα...

Η όποια θετική κατάληξη της συνάντησης θα μπορούσε να αποδωθεί κυρίως στις διπλωματικές ικανότητες και την ευστροφία της προέδρου της συνάντησης, της υπουργού εξωτερικών του Μεξικού, Πατρίτσιας Εσπινόζα, η οποια κατάφερε να πείσει τους εκπροσώπους 190 χωρών, με εξαίρεση τη Βολιβία, να συμφωνήσουν σε κάποια βασικά θέματα όπως είναι η δημιουργία ενός πράσινου Ταμείου, για ενίσχυση των χωρών που πλήττονται άμεσα απο την κλιματική αλλαγή, την καλύτερη πρόσβαση σε νέες οικολογικές τεχνολογίες και την αντιμετώπιση της καταστροφής των δασών για τον περιορισμό εκπομπών αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου .

Αποφασίστηκε επίσης η προσπαθεια για περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη κάτω απο δύο βαθμούς Κελσίου, χωρίς όμως να απαντηθεί το ερώτημα «πόσο» και «πότε» θα πρέπει να μειωθούν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου..Τα μέτρα που είχαν αποφασιστεί στη Κοπεγχάγη, πριν απο ένα χρόνο, δεν πρόκειται να βοηθήσουν στην επιτυχία αυτού του στόχου ..Επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι θα βρεθούμε αντιμέτωποι με αύξηση θερμοκρασίας απο 3 έως 4 βαθμούς Κελσίου...

Παρά τις ανακοινώσεις επιτυχίας της Διάσκεψης της Κανκούν φάνηκε καθαρά ότι τα μεγάλα μέτωπα, των ανεπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών, ελάχιστα μετακινήθηκαν απο τις αρχικές τους θέσεις. Οι δυό μεγαλύτεροι ρυπαντές η Β. Αμερική και η Κίνα, δεν δεσμεύτηκαν για μείωση των εκπομπών τους...

Οπως φάνηκε και στην Κοπεγχάγη μια αποτελεσματική προστασία του κλίματος δεν πρόκειται να επιτευχθεί με τα μέσα της διπλωματίας του ΟΗΕ. Ούτε η Αμερική ούτε οι αναπτυσσόμενες χώρες φαίνονται πρόθυμες να υιοθετήσουν την ευρωπαϊκή ιδέα του αυτοπεριορισμού, μέσω διεθνών συμβάσεων,..ενώ συνεχίζει να επεκτείνεται παγκόσμια το καταναλωτικό μοντέλλο του «αμερικανικού τρόπου ζωής»...Ολα δείχνουν ότι στο μέλλον θα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να επικρατήσουν πάνω στην πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής, οι ιδέες της οικονομίας !

Τους ειδικούς τους απασχολεί ήδη η διεκδίκηση μεγαλύτερου μεριδίου στην ενεργειακή αγορά του μέλλοντος. Ηδη κάθε δεύτερη εγκατάσταση ανεμογεννήτριας στο κόσμο έχει κινεζικη προέλευση..Κάποιοι υποστηρίζουν την άποψη οτι οι Κινέζοι καθυστερούν τις διαπραγματεύσεις μέχρις ότου γίνουν ανταγωνιστικοί σε όλες της ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ώστε να επωφεληθούν στη συνέχεια απο τις αυστηρότερες ρυθμίσεις... Φαίνεται λοιπόν οτι η αλλαγή στο κλίμα κινείται απο την οικολογία..προς την οικονομία ! Κάποιοι το θεωρούν αυτό θετικό υποστηρίζοντας οτι αποτελεί ένδειξη πως η ενεργειακή επανάσταση δεν μπορεί πιά να εμποδιστεί...

Οταν για την προστασία του κλίματος δεν θα χρειάζεται πιά να πληρώνεις αλλά θα κερδίζεις χρήματα, θα αλλάξουν φυσικά τα ενδιαφέροντα, μπροστά στα συμφέροντα...Αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί και το αμερικανικό ενεργειακό λόμπυ να το καταλάβει, αν δεν θέλει να μείνει πίσω απο την Ευρώπη και την Κίνα..Αυτοί βέβαια που δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν θα είναι οι φτωχές χώρες που πλήττονται ήδη απο την κακοκαιρία, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας ή την ξηρασία..

Οι Διασκέψεις του ΟΗΕ θα συνεχιστούν την ερχόμενη χρονιά στη Νότιο Αφρική και την μεθεπόμενη στη Βραζιλία...Για την ώρα δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη μέθοδος συνεργασίας σε παγκόσμια κλίμακα.. Ομως η ραγδαία εξέλιξη της κλιματικής αλλαγής μπορεί να μην γίνεται αισθητή απο κάποιους πολιτικούς όμως η ανάγκη της αγοράς για νέες προσοδοφόρες επενδύσεις θα τους ξεπεράσει.. Ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών θα εξακολουθήσει να παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει και στις άλλες συγκρούσεις...να φροντίζει δηλαδή εκ των υστέρων για τα θύματα, τη στιγμή που οι αποφάσεις λαμβάνονται απο κάποιους άλλους ...

Εκτός απο τους εκπροσώπους της αγοράς και τους υποτελείς πολιτικούς η εγρήγορση και η κινητοποίηση των ενεργών, ενημερωμένων πολιτών, των προοδευτικών κομμάτων και των κοινωνικών κινημάτων, σ’όλο τον κόσμο, μπορούν να παίξουν επίσης καθοριστικό ρόλο ως ομάδες πίεσης και αντίστασης στο κυρίαρχο ενεργειοβόρρο νεοφιλελευθερο αναπτυξιακό και οικονομικό μοντέλλο που απειλεί τα θεμέλια της ζωής και το μέλλον, στον μικρό και εύθραυστο πλανήτη, που μας φιλοξενεί...

ΑΚΡΟΠΟΛΗ 2500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ VIDEO ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ SANTIAGO

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜA

Αρχισε  στις 29 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου 2010 η συνάντηση 194 εκπροσώπων κρατών, για την 16η Διάσκεψη για του Κλίμα του ΟΗΕ, στη λουτρόπολη Κανκούν του Μεξικού.

Στόχος της διάσκεψης είναι η συμφωνία σε κάποια μέτρα που παραμένουν ακόμη αμφισβητούμενα. Αυτά είναι η ίδρυση ενός “πράσινου Ταμείου”, στο οποίο να καταθέτουν οι βιομηχανικές χώρες 100 δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο, για βοήθεια προς τις φτωχότερες χώρες για την “προσαρμογή” τους στην κλιματική αλλαγή , για καλύτερη πρόσβαση στις οικολογικές τεχνολογίες και για τη σωτηρία των τροπικών δασών.

Εξίσου αμφιλεγόμενα είναι τα κέντρικά σημεία μιας Συμφωνίας για το Κλίμα :  Πόσο γρήγορα και δραστικά θα είναι τα μέτρα περιορισμού των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου των βιομηχανικών χωρών ; Πότε θα ακολουθήσουν οι αναπτυσσόμενες χώρες ; Τη νομική μορφή θα έχει  μια νέα διακρατική συμφωνία ; Θα αποτελέσει συνέχεια του Κυότο ή θα πρόκειται για μια νέα συμφωνία ;

Η νέα πρόεδρος της Διάσκεψης, η Χριστιάννα Φιγκουέρες, προσπαθεί να δείχνει αισιόδοξη και ελπίζει να πετύχει κάποιες συμφωνίες σε διαδικαστικά ερωτήματα  απο τα οποία θα μπορούσε αργότερα να προκύψει μια τελική συμφωνία. Υπάρχουν κάποια θέματα όπως είναι η προστασία των τροπικών δασών, η χρηματοδότηση των φτωχών κρατών για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, η καλύτερη πρόσβαση τους σε νέες τεχνολογίες στα οποία όλοι συμφωνούν ήδη απο την περυσινή αποτυχημένη διάσκεψη της Κοπεγχάγης.

Απο τότε έχουν γίνει κάποια ενδιαφέροντα βήματα. Εβδομήντα εφτά χώρες μαζί και η Κίνα έχουν δημιουργήσει ένα πιό διαλλακτικό μέτωπο. Οι νησιωτικές χώρες  αντιδρούν  στην γεωπολιτική της Κίνας και της Ινδίας που καθυστερούν τη λήψη αποτελεσματικών μέτρων για την προστασία του κλίματος και θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη αυτών των κρατών. Εχει δημιουργηθεί και ένα αλλο νέο μέτωπο χωρών που κινδυνεύουν απο κατολισθήσεις απο το λιώσιμο των παγετώνων.

Υπάρχουν και άλλα ομαδοποιήσεις, που έχουν συγκροτήσει μια συμμαχία 27 αναπτυσσόμενων και βιομηχανικών χωρών που επιθυμούν να προχωρήσουν τα νέα μέτρα για το κλίμα. Σ’αυτές ανήκουν το Μεξικό, η Κολομβία, η Ινδονησία, οι Μαλβίδες νήσοι, το Μπαγκλαντές, η Γεμανία και η Ευρωπαϊκή Ενωση !

Υπάρχει και μια νέα συνεργασία  ανάμεσα στη Βραζιλία, τη Νότια Αφρική, την Ινδία και την Κίνα  που διαπίστωσαν οτι το “φρενάρισμα” των διαδικασιών δεν βοηθάει. Ψηφίζουν οργανωμένα  και σκοπεύουν να παίξουν καθοριστικό ρόλο  στη διεθνή πολιτική για το κλίμα, σε διεθνείς οργανισμούς , και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Υπάρχουν και κάποιες θετικές ενδείξεις. Η Ευρ. Ενωση συζητάει το ενδεχόμενο να αυξησει στο 30% τη μείωση των εκπομπών της μέχρι το 2020,η Βραζιλία αποφάσισε να αντιμετωπίσει πιό σοβαρά την προστασία των δασών του Αμαζονίου, η Ν. Αφρική θέλει, με γερμανική βοήθεια, να αυξήσει τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας απο το 1 στο 20%. Η Κίνα αποφάσισε στο νέο πενταετές πρόγραμμά της να προωθήσει την επέκταση της ενεργειακής αποτελεσματικότητας και την χρήση των ΑΠΕ. Ακόμη και η Β. Αμερική θα επιχειρήσει, μέσω της κρατικής Εταιρείας Προστασίας του πςεριβάλλοντος, να ρυθμίσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, με το επιχείρημα οτι βλάπτουν τη δημόσια υγεία.

Η αντιμετώπιση του πρόβληματος  της αποσταθεροποίησης του κλίματος είναι κατεπείγουσα. Για τη σοβαρότητα του προβλήματος δεν μιλούν μόνο οι ειδικοί επιστήμονες αλλά αποτελεί καθημερινό βίωμα των πολιτών του Βορρά και του Νότου. Μια διεθνής εταιρεία,  στο Παρίσι, σχετική με προβλήματα ενέργειας υπολόγισε οτι μόνο η καθυστέρηση απο τον περασμένο Δεκέμβρη, στη διάσκεψη της Κοπεγχάγης, ακρίβηνε τη λήψη μέτρων, σε παγκόσμια κλίμακα, κατά ένα δισ. δολλάρια !

Οι πολιτικές φιλοδοξίες χωρών όπως είναι το Μεξικό, που φιλοξενεί τη διάσκεψη του ΟΗΕ, πιέζουν για μεγαλύτερη επιτυχία  στην Κανκούν. Ο επόμενος οικοδεσπότης της διάσκεψης, το 2002, θα είναι η Ν. Αφρική. Το 2012 θα έχουμε την επέτειο της εικοσαετίας απο την διάσκεψη του Ρίο, στη Βραζιλία που φιλοδοξεί να ανακοινώσει επιτυχίες  στην περιβαλλοντική και αναπτυξιακή πολιτική.

Ο ίδιος ο ΟΗΕ αναβαθμίζει το πρόβλημα του κλίματος κάνοντάς το θέμα συζήτησης στο Συμβούλιο Ασφαλείας ! Τα νέα μέλη του Συμβουλίου ασφαλείας  η Γερμανία και οι νησιωτικές χώρες   επιθυμούν αν πιέσουν για σχετικές συζητήσεις/αποφάσεις  υποστηριζόμενες  απο την Κολομβία  τη Βραζιλία,την Ν.αφρική, την Ινδία  και την Κίνα. Εννοείται οτι το πρόβλημα θα είναι η θέση των ΗΠΑ, με τον πρόεδρο Ομπάμα ανίσχυρο και στην Βουλή των Αντοπροσώπων και στη Γερουσία, όπου η μείωση της δύναμης του εμποδίζουν κάθε σκέψη για επικύρωαη του νομοσχεδίου για την ενέργεια και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής..Εννοείται οτι και η Κίνα, με πρόφαση τη στάση της Αμερικής αρνείται κάθε είδους νομικά δεσμευτικής διεθνούς σύνφωνίας, που θα σήμαινε και σχετικό έλεγχο των ετήσιων εκπομπών.

Ολα δείχουν οτι οι διαπραγματεύσεις για την αντιμετώπιση της κλιματικής αποσταθεροποίησης θα είναι δύσκολες και χρονοβόρες. Ομως ο χρόνος πιέζει. Η κλιματική αλλαγή είναι ήδη παρούσα και η ανθρωπότητα, με τις ανίκανες ελίτ που παίρνουν τις αποφάσεις, να εξακολουθούν να προτιμούν τα βραχυπρόθεσμα κέρδη τους απο το μέλλον του πλανήτη, που προοιωνίζεται ζοφερό. Τα κινήματα ενεργών πολιτών αγωνίζονται σε πλανητική κλίμακα απαιτώντας «να αλλάξουμε την πόλιτική και όχι το κλίμα». Κι εδώ θα χρειαστούν ακόμη  μεγάλες συντονισμένες και αγωνίστηκες προσπάθειες σε τοπική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα.  

 Μια νέα Διεθνής για το κλίμα φαίνεται αναπόφευκτη, και απαραίτητη. Να ενα νέο «πεδίο δόξης»/δράσης λαμπρό, για τους αριστερούς που θέλουν να ξεπεράσουν τις αναχρονιστικές αναστολές του οικονομισμού, του παραγωγισμού και της ιδεολογίας της προόδου με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνικής.... Γιατί υπάρχει μια τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στα επιστημονικά επιτεύγματα και την αξιοποίηση τους για το καλό της ανθρωπότητας, που απαιτεί για το γεφύρωμά της νέες θεωρητικές και πολιτικές επεξεργασίες για την οργάνωση της κοινωνίας και  της οικονομίας για ένα μέλλον, στο μικρό και εύθραυστο πλανήτη μας, που να είναι βιώσιμο και αξιοβίωτο.

Eυθύμης  Παπαδημητρίου

ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΚΑΝΚΟΥΝ ;

EΥΘYΜΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ενώ πλησιάζει η ημερομηνία για την παγκόσμια συνδιάσκεψη για το κλίμα που θα γίνει στην Κανκούν του Μεξικού, στο τέλος Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου, τα μηνύματα και οι πληροφορίες που μας έρχονται δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές.

Μια πρόσφατη ενδιάμεση συνδιάσκεψη για το κλίμα στη Βόννη έλληξε χωρίς συγκεκριμένα αποτελέσματα. Υπάρχει κάποιο κείμενο, ως βάση για τις επόμενες διαπραγματεύσεις , αλλά δεν υπογράφηκε τελικά...
Η πρόσφατη, τελευταία προκριματική συνάντηση που έγινε στην Τιανγίν της Κίνας δεν είχε καλύτερη έκβαση...υπάρχουν τεράστιες διαφορές  συμφερόντων μεταξύ των διαφόρων χωρών και μεγάλη διάσταση ανάμεσα σ’αυτά που κάνουν στις χώρες τους και σ’αυτά που υποστηρίζουν στις διεθνείς διαπραγματεύσεις...

Οι περισσότερες χώρες αντιμετωπίζουν τις διαπραγματεύσεις σαν παιχνίδι απο όπου προσπαθούν να αποκομίσουν προνόμια αντί να προσπαθούν να βρούν τρόπους να γεφυρώσουν τις διαφορές τους..

  

Αυτό έγινε εμφανές στην Κοπεγχάγη.. Μια σχετικά μικρή ομάδα κρατών – οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσσία, η Ινδία , η Βραζιλία και η Ευρωπαϊκή Ενωση- που είναι υπέυθυνες για το μεγαλύτερο ποσοστά εκπομπών αερίων διοξειδίου του άνθρακα, θα μπορούσαν να συναντηθούν και να  καταλήξουν σε μια συμφωνία, για λήψη κάποιων μέτρων και παροχή βοήθειας σε πιο ευάλωτες χώρες... 

Γιατί θα πρέπει οι μικρότερες χώρες να υπογράψουν ότι θα αποφασίσουν οι μεγάλες ;
Σε μια παγκόσμια συνδιάσκεψη, με εκπροσώπους απο 200 κράτη, με εντελώς διαφορετικά  συμφέροντα και προβλήματα-- απο την Κίνα, τη Σ.Αραβία, τη Βολιβία, την Πολυνησία, κ.λ.π.--  πως  μπορούν να συμφωνήσουν  για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που τους επηρεάζει με πολύ διαφορετικό τρόπο ; Αλλωστε το πρόβλημα το δημιούργησαν οι λίγες βιομηχανικές χώρες και οχι οι ίδιες οι αναπτυσσόμενες ...
Στην πράξη παρόμοιες συζητήσεις συχνά γίνονται έξω απο τα πλάισια του ΟΗΕ, όπως γίνεται στους G20 και άλλα διεθνή φόρα, ή σε διμερείς συζητήσεις, όπως συμβαίνει μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας σχετικά με τον ενεργειακό εκσυγχρονισμό, με καθαρές μορφές ενέργειας. Πολύ πιθανόν παρόμοιες συζητήσεις να αποδειχτούν πιο αποτελεσματικές απο πολυπρόσωπες διασκέψεις σαν κι’αυτή της Κανκούν και σ’όποια θα την ακολουθήσει...Η διάσκεψη στο Μεξικό μπορεί τελικά να βλάψει το κύρος των παγκόσμιων διαπραγματεύσεων για το κλίμα, υπο την αιγίδα του ΟΗΕ.

Ηδη στην πρόσφατη διάσκεψη της Κίνας οι συζητήσεις είχαν εμπλακεί στα ιδια αδιέξοδα με εκείνα της Κοπεγχάγης..Συμφωνίες πάνω σε κρίσιμα ζητήματα όπως είναι η βραχυπρόθεσμη οικονομική βοήθεια  στις ευάλωτες χώρες, η παρακολούθηση και ο έλεγχος των εκπομπών των μεγαλύτερων οικονομικά χωρών μοιάζει να απομακρύνονται στον ορίζοντα ... 

Στην  Κοπεγχάγη οι πλούσιες χώρες είχαν υποσχεθεί να διαθέσουν 100 δις. δολλάρια  την επόμενη δεκαετία  για να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες  να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, με την πρώτη χρηματοδότηση που θα γινόταν το 2012. Ομως αυτά τα χρήματα μόλις και μετά βίας άρχισαν να δίνονται ενώ οι πολλές αναπτυσσόμενες χώρες πιέζουν τις πλούσιες να αυξήσουν τα ποσά, πράγμα που μάλλον είναι απίθανο να συμβεί....

Ετσι δεκαέξη χρόνια συνεχιζόμενων ετήσιων διαπραγματεύσεων για το κλίμα οι ελπιδες για ουσιαστική πρόοδο είναι περιορισμένες. Η παγκόσμια οικονομική κρίση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας αναγκάζει τις κυβερνήσεις να βάζουν την κλιματική αποσταθεροποίηση σε δεύτερη μοίρα έχοντας να αντιμετωπίσουν τεράστια εξίσου επείγοντα κοινωνικά προβλήματα..Οπως είπε η Κόννη Χέντεγκαρντ, υπεύθυνη της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την αντιμετώπιση του κλίματος, «αυτό που προσπαθούμε είναι να σιγουρέψουμε οτι δεν θα αρχίσουμε να βαδίζουμε προς τα πίσω..». Αυτό που θα ήταν σημαντικό για φέτος θα ήταν να εξασφαλίσουμε συμφωνίες σε κάποια άλλα θέματα, όπως είναι π.χ. η προστασία των τροπικών δασών και η ανανέωση κάποιων συμφωνιών της Κοπεγχάγης....Βασικό είναι να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη που χάθηκε στην Κοπεγχάγη.

Ας ελπίσουμε οτι η νέα συνδιάσκεψη δεν θα έχει την τραγική κατάληξη της Κοπεγχάγης. Οπως δήλωσε ο αμερικανός διαπραγματευτής Τοντ Στερν ο πρόεδρος Ομπάμα  θα παραμείνει σταθερός στην δέσμευσή του για μείωση των εκπομπών κατά 17%, μέχρι το 2020, παρά τις αντιδράσεις της Γερουσίας. Ας μην ξεχνάμε οτι απο τους 20 υποψήφιους για τη Γερουσία μόνο ένας παραδέχεται την ύπαρξη του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής.  

Οι άλλοι υποστηρίζουν οτι «πρόκειται για αριστερή προπαγάνδα» και δεν δέχονται την άποψη της επιστημονικής κοινότητας για την ευθύνη της ανθρωπότητας για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Το μόνο ενθαρρυντικό σημάδι, που έρχεται απο βαθειά συντηρητικούς πολίτες π.χ. του Κάνσας, είναι η γενικευμένη προσπάθεια εξοικονόμησης ενέργειας, για μείωση της εξάρτησης  απο εισαγόμενα ορυκτά καύσιμα... 

Οι αγρότες της περιοχής ονειρεύονται επενδύσεις σε ηλεκτρονικά και ανεμογεννήτριες, που θα εγκαταστήσει η γερμανική Ζήμενς για την παραγωγή φθηνής και φιλικής για το περιβάλλον ενέργειας...

Πάντως στην προσυνεδριακή διάσκεψη της Κίνας τα πράγματα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα. Ο σκληρός ανταγωνισμός των δύο μεγάλων ρυπαντών, της Β. Αμερικής και της Κίνας, απειλεί με αποτυχία όλες τις διαπραγματεύσεις. Οπως δήλωσε ο αμερικανός διαπραγματευτής Τζόναθαν Πέρσινγκ «οι συνέπειες μιας αποτυχίας  στην Κανκούν είναι κάτι που θα πρέπει να μας ανησυχεί όλους». Δεν παρέλειψε βέβαια να απαιτήσει απο τις αναπτυσσόμενες χώρες να δεχτούν διεθνείς ελέγχους των μέτρων που θα πάρουν για την προστασία του κλίματος. 

Είναι η γνωστή θέση της Αμερικής που δεν την δέχεται η Κίνα.  Μαυτό τον τρόπο η Αμερική προσπαθεί να ρίξει την ευθύνης μιας ενδεχόμενης αποτυχίας της διάσκεψης στην Κινα που αγωνίζεται να αποφύγει διεθνείς ελέγχους..

Κατα τους κινέζους η Αμερική δεν έκανε το καθήκον της  ουτε έδωσε χρήματα στις φτωχές χώρες ουτε τεχνολογία  και απαιτεί να δεχτούν οι άλλοι αυστηρούς ελέγχους.. Αυτό το θεωρρεί εξοργιστικό και απαράδεκτο. Με τον τρόπο αυτό ο κινέζος διαπραγματευτής  επαναλαμβάνει την  γνωστή θέση της Κίνας. Ελεγχος θα πρέπει να γίνει μόνο στα μέτρα που θα έχουν την χρηματική στήριξη των βιομηχανικών χωρών. Μέτρα που παίρνει η Κίνα με τη θέλησή της  και τα πληρώνει η ίδια δεν είναι αποδεκτό να υπόκεινται σε κανένα έλεγχο...

Με τον τρόπο αυτό ένα θέμα που απασχολεί και αφορά όλη την ανθρωπότητα και τη ζωή πάνω στον πλανήτη κινδυνεύει να μετατραπεί σε αγώνα κοντόφθαλμων αναταγωνισμών δύο υπερδυνάμεων..που είναι σε θέση να  αποσταθεροποιήσουν και το κλίμα και τη διεθνή έννομη τάξη. Οσο για την Ευρώπη, πληροφορίες απο τις Βρυξέλλες αναφέρουν οτι το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αποφάσιε να παρέμβει για να αποκαταστήσει τον κάποτε ηγεμονικό ρόλο που είχε η ΕΕ σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος  και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Οπως ολα δείχνουν ο αγώνας για τη προστασία του κλίματος και τη σωτηρία του πλανήτη θα είναι δύσκολος και άνισος. Θα χρειαστεί να συνεχιστούν ακόμη πιο συντονισμένες προσπάθειες όλων των ενεργών πολιτών, των προοδευτικών κομμάτων και των κινημάτων σε τοπικό, εθνικό και διεθνές/παγκόσμιο  επίπεδο...Αλλη ελπίδα  δεν υπάρχει.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ;

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

Θα βρεθούμε ξανά
Μουσική Νότης Μαυρουδής
Τραγουδάει η παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου

Παιδότοποι του κόσμου...

Παιδότοποι όπως δεν τους έχουμε ξαναδεί. Φαντασία, χρώματα, σωστή εκμετάλλευση χώρων, ασφάλεια, πρόνοια.

Παιδότοπος σε εμπορικό κέντρο στις ΗΠΑ

Παιχνίδι και εκπαίδευση

Τσουλήθρες- γλυπτό

Παιδότοπος για παιδιά με ειδικές ανάγκες στην Ολλανδία

Παιδότοπος από ανακυκλωμένο υλικό (Ολλανδία)

 

Παιδότοπος στην Βαλέντσια της Ισπανίας

 

Παιδότοπος στο Παρίσι

Παιδότοπος σε αυλή σχολειου στις ΗΠΑ

Παιδότοπος στο Βερολίνο

ΙΣΤΟΡΙΕΣ: Η ταράτσα του Μπαρμπαλιά

Κάποτε στις Τζιτζιφιές και μάλιστα στη δεκαετία του "50-60 διέμενε ένας μεσήλικας που τον έλεγαν Μπαρμπαλιά. Ο Μπαρμπαλιάς είχε περάσει διάφορες κακουχίες από τον πόλεμο και χωρίς να είναι ρακοσυλλέκτης ότι έβλεπε εγκαταλειμμένο το μάζευε πιστεύοντας πως κάποτε θα το χρησιμοποιούσε. 

Όταν μάλιστα έβρισκε μεγάλα αντικείμενα αγγάρευε και περαστικούς προκειμένου να τον βοηθήσουν να τα μεταφέρει στη ταράτσα του σπιτιού του.

Το σπίτι του Μπαρμπαλιά αν και ήταν μια μικρή ισόγεια μονοκατοικία τελικά από τα πράγματα που είχε μαζέψει στη ταράτσα (βαρέλια, κοφίνια, νταμιτζάνες, σομιέδες, σήτες, σχοινιά, τελάρα κλπ.) φάνταζε σαν να ήταν διώροφη οικοδομή. 

Έτσι η θέα αυτή δεν άργησε να γίνει παροιμιώδης έκφραση, χαρακτηρίζοντας την οποιαδήποτε περίπτωση συγκέντρωσης αμφιβόλου χρήσης αντικείμενα και σε οποιοδήποτε χώρο λέγοντας : σαν την ταράτσα του Μπαρμπαλιά.

Η έκφραση αυτή ήταν πολύ διαδεδομένη στο Μοσχάτο, στο Νέο Φάληρο, στα Καμίνια και στη περιοχή του Ηλεκτρικού στον Πειραιά.

Απαγόρευση του μίνι σε ιταλική πόλη

Άλλη μια πόλη, η Καστελαμάρε ντι Στάμπια της Ιταλίας θέλει να κάνει χρήση του δικαιώματος που παραχώρησε στις τοπικές αρχές η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι για «πάταξη της αντικοινωνικής συμπεριφοράς».

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, της παραθαλάσσιας κωμόπολης Καστελαμάρε ντι Στάμπια, οι τοπικοί άρχοντες αποφασίζουν σήμερα να απαγορεύσουν ενδύματα όπως η μίνι φούστα, τα στενά και κοντά μπλουζάκια κλπ, αποκαθιστώντας έτσι τη «δημόσια αξιοπρέπεια».

Ο κεντροδεξιός δήμαρχος, Λουίτζι Μπόμπιο, δηλώνει ότι οι νέες ρυθμίσεις, εφόσον αυτές εγκριθούν στην σημερινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, θα βοηθήσουν στην «αποκατάσταση της αστικής συμπεριφοράς και θα διευκολύνουν ακόμη περισσότερο την κοινωνική συνύπαρξη». Οι παραβάτες θα αντιμετωπίζουν πρόστιμα από 25 έως 500 ευρώ. 

Ο δήμαρχος επιπλέον προτείνει την απαγόρευση της ηλιοθεραπείας, της βλασφημίας και του ποδοσφαίρου σε δημόσιους χώρους. Στην ίδια λογική, σε άλλες περιοχές της Ιταλίας έχουν πρόσφατα απαγορευθεί οι πύργοι στην άμμο, η ανταλλαγή φιλιών μέσα στα αυτοκίνητα, το τάισμα των αδέσποτων ζώων, τα τσόκαρα ή το καθάρισμα των κήπων τα Σαββατοκύριακα.

ΠΗΓΗ: http://tvxs.gr/news/

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΟΚ!!!

H Πλατεία των Τζιτζιφιών το 1970 λίγα μόλις μέτρα από τη θάλασσα. Που είναι τώρα η παραλία;

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ... ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ 73Η ΘΕΣΗ!!!

Ναι μεν χαιρετίζουν ως «ατμομηχανή της ελευθεροτυπίας» σκανδιναβικές χώρες και Ελβετία οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, αλλά στη φετινή τους κατατακτήρια λίστα κατηγορούν την Ευρώπη ότι, πλέον, κατεβαίνει από το βάθρο των κρατών που σέβονται την ελευθερία του Τύπου, ενώ ψέγουν ιδιαιτέρως τη θεαματική κατρακύλα της Ελλάδας -τελευταίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση- στην 70ή θέση, από την 35η το 2009 και 31η το 2008. Πολιτειακές και κομματικές μεθοδεύσεις, όπως και περιστατικά κρατικής, κυρίως, βίας εναντίον ανθρώπων των ΜΜΕ, στάθηκαν μέσα στη χρονιά επανειλημμένες αφορμές για δυσοίωνες επισημάνσεις από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα (RsF) ότι η κατάσταση της ελευθερίας του Τύπου μέσα στην Ε.Ε. χειροτερεύει. Μπορεί 13 από τις 27 χώρες της Ε.Ε. να φιγουράρουν ακόμα μέσα στην πρώτη 20άδα, όμως η κατάταξη των άλλων 14 βρίσκεται πολύ χαμηλά, διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ των φιλικών και εχθρικών προς τα ΜΜΕ ευρωπαϊκών χωρών.

Κάτω και από την ΠΓΔΜ

Ελλάδα: Μοιράζεται την 70ή θέση με Βουλγαρία, Κένυα, Κομόρες και Μπενίν, μία θέση κάτω από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και δύο από την ΠΓΔΜ. Ρουμανία: Μαζί με τις Μαλδίβες, 52η. Ιταλία: Μαζί με την Μπουργκίνα Φάσο, 49η. Κύπρος 45η, ενώ οι RsF κατατάσσουν ως ξεχωριστή οντότητα τη Βόρεια Κύπρο στην 61η θέση, ενώ τη Γαλλία στην 44η. Αξιοσημείωτο ότι η χώρα μας τυγχάνει ειδικής καταγραφής στην εισηγητική έκθεση των RsF, ως ραγδαίως υποβιβασθείσα, στην ίδια κλίμακα με τις Φιλιππίνες, την Ουκρανία και την Κιργιζία. Αναφερόμενες αιτίες: δικαστικές διώξεις και επιθέσεις εκπροσώπων των αρχών σε εργαζομένους στα ΜΜΕ, ενώ υπάρχει ξεχωριστή μνεία στη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια που δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί. Ενδεικτικά να αναφέρουμε επίσης: ΗΠΑ, 20ή θέση. Αλβανία, 80ή. Ισραήλ, 86η. Τουρκία 138η. Οι RsF προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η οικονομική ανάπτυξη δεν συμβαδίζει απαραίτητα με τον σεβασμό της ελευθεροτυπίας, φέρνουν ως παράδειγμα χώρες όπως η Κίνα (171η), η Ρωσία (140ή) και η Ινδία (122η).

Ποιες είναι δε οι πέντε χειρότερες χώρες για τους δημοσιογράφους στον πλανήτη με βάση τον αριθμό κατάταξης των RsF; Ερυθραία (178), Βόρεια Κορέα (177), Τουρκμενιστάν (176), Ιράν (175) και Μπούρμα (174). Ενώ σε Μεξικό (136), Αφγανιστάν (147), Πακιστάν (151) και Σομαλία (161) το επάγγελμα του δημοσιογράφου εξακολουθεί να βλάπτει σοβαρά την υγεία.

Μέσα στους πρώτους εννέα μήνες του 2010 έχουν σκοτωθεί διεθνώς 36 δημοσιογράφοι, 158 τραυματίστηκαν, ενώ 112 κρατούνται.
(Πηγή: en.rsf.org)

Αρχαία γεύματα

Τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων χαρακτήριζε η λιτότητα, κάτι που αντικατοπτρίζει τις δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγεται η ελληνική γεωργική«μεσογειακή τριάδα»: σιτάρι, λάδι και κρασί.  

Στη βάση της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων συναντούμε τα δημητριακά, κυρίως σιτάρι σκληρό, όλυρα και κριθάρι. Το σιτάρι έφτανε στο τραπέζι ως πλιγούρι, ως συστατικό του χυλού και φυσικά ως αλεύρι, από το οποίο κατασκευαζόταν ο άρτος και οι γαλέττες. Τα δημητριακά συνοδεύονταν συνήθως από οπωροκηπευτικά (λάχανα, κρεμμύδια, φακές, κουκιά και ρεβύθια). Η κατανάλωση κρέατος και θαλασσινών σχετιζόταν με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας, αλλά και με το αν κατοικούσε στην πόλη, στην ύπαιθρο ή κοντά στη θάλασσα. Οι Έλληνες κατανάλωναν ιδιαιτέρως τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Το βούτυρο ήταν γνωστό, αλλά έχανε σε προτιμήσεις σε σχέση με το ελαιόλαδο. Το φαγητό συνόδευε κρασί (κόκκινο, λευκό ή ροζέ) αναμεμειγμένο με νερό.

Πληροφορίες για τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων παρέχουν τόσο οι γραπτές μαρτυρίες όσο και διάφορες καλλιτεχνικές απεικονίσεις: οι κωμωδίες του Αριστοφάνη και το έργο του γραμματικού Αθήναιου από τη μία πλευρά, τα κεραμικά αγγεία και τα αγαλματίδια από ψημένο πηλό από την άλλη.

Για τους αρχαίους Έλληνες τα γεύματα της ημέρας ήταν τρία στον αριθμό. Το πρώτο από αυτά (ἀκρατισμός) αποτελούσε κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε κρασί (ἄκρατος), συνοδευόμενο από σύκα ή ελιές. Το δεύτερο (ἄριστον) λάμβανε χώρα το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα. Το τρίτο (δεῖπνον), το οποίο ήταν και το σημαντικότερο της ημέρας, σε γενικές γραμμές καταναλωνόταν αφού η νύχτα είχε πλέον πέσει. Σε αυτά μπορεί να προστεθεί ένα επιπλέον ελαφρύ γεύμα (ἑσπέρισμα) αργά το απόγευμα. Τέλος το ἀριστόδειπνον ήταν ένα κανονικό γεύμα που μπορούσε να σερβιριστεί αργά το απόγευμα στη θέση του δείπνου.

Φαίνεται πως, στις περισσότερες περιστάσεις, οι γυναίκες γευμάτιζαν χωριστά από τους άνδρες.Εάν το μέγεθος του σπιτιού το καθιστούσε αδύνατο, οι άνδρες κάθονταν στο τραπέζι πρώτοι, με τις γυναίκες να τους ακολουθούν μόνο αφού οι τελευταίοι είχαν ολοκληρώσει το γεύμα τους. Ρόλο υπηρετών διατηρούσαν οι δούλοι. Στις φτωχές οικογένειες, σύμφωνα με το φιλόσοφο Αριστοτέλη, τις υπηρεσίες τους προσέφεραν οι γυναίκες και τα παιδιά, καλύπτοντας την απουσία δούλων.

To “μικρό σπουργίτι” που τραγούδησε Θεοδωράκη

Η Εντίθ Πιαφ γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, κάτω από μια λάμπα γκαζιού. Ο πατέρας της, Λουί Αλφόνς Γκασσιόν, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Ανιτά Μεγιάρ (Anita Maillard) ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa.  

Ήταν εφτά χρονών όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα δέκα της η Εντίθ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους. Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε και πως η κόρη του είχε όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί – όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος. Στα 15 έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. 

Το 1935 της βγάζει και το πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα όμως ο μέντοράς της Leplée δολοφονείται, και η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει τον δολοφόνο αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Raymond Asso, που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.

Κατά την διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου και τη γερμανική κατοχή, δίνει κονσέρτα για αιχμάλωτους πολέμου. Εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Γύρω στα 23 της είναι μια μεγάλη βεντέτα και γυρνάει την πρώτη της ταινία που θριαμβεύει. Από τότε συνεχίζει μια πετυχημένη καριέρα και κάνει μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της, ερωτεύεται τον Υβ Μοντάν και αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του. Στα τέλη του '45, γράφει μόνη της την τεράστια επιτυχία της La vie en rose, που στην αρχή περνά αδιάφορη. Καθ’ όλη την καριέρα της γράφει περίπου 80 τραγούδια.

Γνωρίζει μεγάλες δόξες και στη Νέα Υόρκη, όπου ερωτεύεται τον βασιλιά του μποξ, Μερσέλ Σερντάν και ζουν ένα από τα πιο φημισμένα ρομάντζα της εποχής. Ο ξαφνικός θάνατος του Σερντάν σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1949, βυθίζει την Πιάφ σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά. Το 1951 έχει 2 σοβαρά τροχαία, ενώ μετά το δεύτερο οι γιατροί της δίνουν για καιρό μορφίνη, στην οποία εθίζεται.

Το 1958 ζει μια ακόμα τρελή σχέση δίπλα στο νεώτερο τραγουδιστή και συνθέτη Ζορζ Μουστακί, ο οποίος το 1959 συνθέτει γι αυτήν το τραγούδι Milord που κυκλοφόρησε το 1960 και λίγο αργότερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Το 1960, τραγουδά με επιτυχία το «Non, Je Ne Regrette Rien» (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα) του Σαρλ Ντυμόν και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας, παρότι συχνά τρικλίζει και παραπατά στη σκηνή. Το καλοκαίρι του 1961, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βαπτίζει Τεό Σαγαπό και τον παντρεύεται τον Οκτώβριο του 1962 (στα 46 της εκείνη και 26 εκείνος). Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros, για το σύνολο της καριέρας της.

Η Εντίθ Πιάφ σβήνει την ίδια μέρα με τον καλό της φίλο Ζαν Κοκτώ, στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse απο κίρρωση. Ο σύζυγός της μεταφέρει την ίδια μέρα του θανάτου της την σωρό της στη «δική της πόλη», το Παρίσι. Θάβεται σε 3 μέρες στο παρισινό κοιμητήριο Περ Λασέζ (Père Lachaise).

Η Πιάφ έφυγε φτωχή αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μια τεράστια ιστορία. Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (ηχογράφησε πάνω από 200 τραγούδια) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση καλλιτεχνών όπως Σαρλ Αζναβούρ, Ζιλμπέρ Μπεκό, Έντι Κονσταντέν, Υβ Μοντάν, Ζορζ Μουστακί, Ζακ Πιλ κλπ.

H πρώτη ταινία για τους λεπρούς της Σπιναλόγκα...

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Ελλάδα 1958 α/μ 90΄
Σκηνοθεσία: Λίλα Κουρκουλάκου
Σενάριο: Βαγγέλης Χατζηγιάννης
Φωτογραφία: Νίκος Γαρδέλης
Μουσική: Δημήτρης Διαμαντόπουλος
Ηθοποιοί: Γιώργος Καμπανέλλης, Νίνα Σγουρίδου, Ορέστης Μακρής, Γιάννης Σπαρίδης, Τζ. Κουρκουλάκος

    

 

 Ο επιβεβλημένος απομονωτισμός των κατοίκων της Σπιναλόγκα δημιουργεί καθημερινά επεισόδια τα οποία απασχολούν τόσο τις Αρχές όσο και τους ίδιους τους ασθενείς. Ένα ζευγάρι γιατρών (Γ. Καμπανέλλης-Ν. Σγουρίδου) αγωνίζεται για την ίαση της λέπρας στο νησί. Ο γιατρός υποκύπτει τελικά στην ασθένεια αλλά το νέο φάρμακο –που στο μεταξύ έχει εφευρεθεί, αποκαθιστά την υγεία του καθώς και των υπολοίπων ασθενών. Η Αγλαΐα Μητροπούλου, στο βιβλίο της Ελληνικός Κινηματογράφος αναφέρει: «Το 1957 το Νησί της Σιωπής αποκαλύπτει μια καινούργια σκηνοθέτη, την Λίλα Κουρκουλάκου. Νέα, γεμάτη ενθουσιασμό, ύστερα από σπουδές στο Πειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου της Ρώμης, βάζει σ’ αυτή τη μελέτη για τη ζωή των λεπρών στη Σπιναλόγκα μιαν αφοσίωση και μια στοργή που φωτίζουν νεορεαλιστικά το ντοκυμενταρίστικο πλαίσιο και στυλ της ταινίας». 

 

Η σκηνοθέτης κατορθώνει να απομυθοποιήσει την ασθένεια της λέπρας χωρίς ακρότητες και ωραιολογίες. Η ταινία ήταν διεθνώς πρωτοποριακή, τόσο στη σύλληψη του θέματος όσο και στην εκτέλεση, αφού μερικά από τα γυρίσματα έγιναν στο νησί της Σπιναλόγκα που τότε λειτουργούσε ως λεπροκομείο. Μάλιστα η ταινία έγινε αφορμή να κλείσει το λεπροκομείο και οι ελάχιστοι εναπομείναντες πρώην λεπροί να μεταφερθούν στο νοσοκομείο λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα.
ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗς ΕΛΛΑΔΑΣ 

Πηγή: http://pisostapalia.blogspot.com/2010/10/h.html 

Μας πήραν χαμπάρι και στη Βενεζουέλα!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ απο το "Ποντίκι"

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά στη χώρα, πάντα μου κάνουν εντύπωση μερικές στερεότυπες φράσεις που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε, όπως «γίναμε Βιετνάμ», «γίναμε Ζιμπάμπουε» ή το άλλο: «αυτά δεν γίνονται ούτε στην Ουγκάντα!». Για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω όλες αυτές τις «αφ’ υψηλού» αναφορές σε χώρες, απρεπείς και νιώθω άβολα όταν τις ακούω.

Αντίθετα, όταν συμβαίνει να γίνονται (συνήθως δίκαια) απαξιωτικά για τη χώρα μας σχόλια εις την ξένη, τα ευαίσθητα εθνικά μας αντανακλαστικά αντιδρούν με τη σφοδρότητα του θιγμένου επαρχιώτη. Αν, ας πούμε, στη Βενεζουέλα, μια χώρα που προσωπικά δεν με συγκινεί μέχρι δακρύων, έλεγαν: «αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα», πώς θα μας φαινόταν; Το λέω διόλου τυχαία, γιατί συνέβη (τον Ιούλιο του 2010) και μάλιστα διά στόματος Ούγκο Τσάβες:

Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς, αλλά οι θεσμοί. Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός Άμυνας και δεν τον κάλυψες αφού ήταν προσωπικός σου φίλος;». Μα... γιατί έκλεψε! Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στην κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, τον Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις, θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι’ αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία, και την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ’ τα πόδια μας. Δεν καταντάμε Ελλάδα!

Έγκλημα στου Χαροκόπου

Ένα έγκλημα που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο το 1931. Ένα έγκλημα που το πρωτογνωρίσαμε οι περισσότεροι ως ρεμπέτικο τραγούδι.

 Πηγή: http://eglima.wordpress.com/2006/09/18/athanassopoulos_1/

 

Της Νίνας Κουλετάκη

Ήταν νύχτα της 3ης προς 4η Γενάρη του 1931. Παγωνιά. Το σπίτι στη συμβολή των οδών Θησέως και Αγ. Πάντων, στου Χαροκόπου ήταν σκοτεινό. Πίσω από τους τοίχους του, όμως, διαπράττονταν ένας βιασμός. Ο Δημήτρης Αθανασόπουλος, εργολάβος, βίαζε παρά φύσει τη σύζυγό του Φούλα.

Ο Αθανασόπουλος, αμετανόητος γυναικάς με ελαστικότατη συνείδηση, είχε αγανακτήσει με τη γυναίκα του που του αρνιόταν κάτι, που άλλες του έδιναν πρόθυμα. Μεταξύ αυτών και η μητέρα της συζύγου του και πεθερά του! Ήταν η τελευταία φορά που θα επιδίδονταν σε σεξουαλική πράξη. Την επομένη θα ήταν νεκρός.

Η Φούλα Αθανασοπούλου, πανέμορφη και δροσερή στα 25 της, είχε παντρευτεί τον Αθανασόπουλο απογοητεύοντας στρατιές θαυμαστών. Ο Αθανασόπουλος, κατά πάσα πιθανότητα, διατηρούσε σχέση με τη μητέρα της, Άρτεμη Κάστρου, μια ακόλαστη και άνευ φραγμών 45 χρονη γυναίκα, η οποία δεν δίστασε να παντρέψει την κόρη της με τον εραστή της. Και το χειρότερο είναι πως, εξακολούθησε να έχει περιστασιακές ερωτικές σχέσεις με το γαμπρό της.

Εκείνη τη νύχτα ο Αθανασόπουλος ήταν σε έξαλλη κατάσταση. Κακοποίησε βάναυσα τη Φούλα, η οποία κατόρθωσε να του ξεφύγει και να ζητήσει βοήθεια από τη μητέρα της. Η αντίστροφη μέτρηση για τον Αθανασόπουλο είχε αρχίσει.

Η Κάστρου αποφάσισε την εκτέλεση του Αθανασόπουλου. Δεν είπε τίποτα στην κόρη της. Συνεννοήθηκε με τον 18χρονο Δημήτρη Μοσκιό, ανηψιό της, ερωτοχτυπημένο με την όμορφη Φούλα, και διανοητικά ασταθή. Ίσως να τον έπεισε λέγοντάς του πως μετά το φονικό, η Φούλα θα ήταν ελεύθερη για εκείνον να τη διεκδικήσει. Σημασία έχει πως ό,τι του είπε, τον έπεισε. Φρόντισε να τον μεθύσει με ούζο και ο Δημήτρης Μοσκιός απείχε ελάχιστα από το να γίνει δολοφόνος.

5 Γενάρη 1931. Στο σπίτι στου Χαροκόπου ο Αθανασόπουλος κοιμάται. Ο Μοσκιός τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Η Φούλα παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει, αλλά και χωρίς να παρεμποδίζει το έγκλημα. Με παρότρυνση της Κάστρου και με τη βοήθεια της 38χρονης Γιαννούλας Μπέλλου, υπηρέτριας του σπιτιού, βάζουν φωτιά στο πτώμα του Αθανασόπουλου. Ο καπνός και η έντονη μυρωδιά, όμως, τις αναγκάζουν να σταματήσουν. Το πτώμα τεμαχίζεται, γίνεται πακέτα και παραδίδεται στον Σπύρο Μαγουλόπουλο, θαυμαστή επίσης της Φούλας για να το ξεφορτωθεί. Αυτός τα δίνει στον καραγωγέα Γιώργο Κορναράκη, με την εντολή να τα πετάξει στο ρέμα του Ιλισσού. Έτσι και έγινε.

Για κακή τους τύχη, τα μακάβρια δέματα σκαλώνουν στις όχθες του ποταμού, όπου τα ανακαλύπτει διερχόμενος διαβάτης. Ειδοποιείται η αστυνομία. Η αποκάλυψη των ενόχων δεν είναι μακριά.

Το έγκλημα στου Χαροκόπου έπεσε σαν βόμβα στην Αθηναϊκή κοινωνία και συντάραξε ολόκληρη της Ελλάδα, που προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Μάλιστα, ξεπέρασε τα όρια της χώρας και ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο. Την πολύκροτη δίκη των κατηγορουμένων παρακολούθησαν και πολλοί ξένοι ανταποκριτές.

Η δίκη θα κρατήσει αρκετούς μήνες. Κατηγορούμενοι είναι η Κάστρου, η Φούλα, ο Μοσκιός, η Μπέλλου, ο Μαγουλόπουλος, ένας ανηψιός του και ο Κορναράκης. Οι αστικές εφημερίδες της εποχής (1931-1932) πέτυχαν το «λαβράκι», για να τονίσουν την αναιμική κυκλοφορία τους. Η δίκη πρόσφερε οχτάστηλα και πολλές σελίδες πρακτικά, που κρατούσαν συντάκτες με όλες τις πικάντικες λεπτομέρειες και άφθονο φωτορεποτάζ. Ο φακός «ζούμαρε» πάνω στην πανέμορφη Φούλα, στην «μέγαιρα» Κάστρου και στον αμίλητο ανιψιό, το Μοσκιό, που ήδη είχε καταρρεύσει και χαθεί μέσα στην παράνοιά του.

Οι καταδίκες ήταν βαριές.
1) Άρτεμις Κάστρου, σύζυγος Παναγιώτου, ετών 45, εις θάνατον.
2) Σοφία Αθανασοπούλου, σύζυγος Δημητρίου, ετών 25, εις θάνατον.
3) Γιαννούλα Μπέλλου του Γεωργίου, ετών 38, εις ισόβια δεσμά
4) Δημήτριος Μοσκιός του Περικλέους ετών 18, κάθειρξις 20 ετών
5) Σπύρος Μαγουλόπουλος, κάθειρξις 18 μηνών
6)Αντώνιος Μαγουλόπουλος, ετών 23, αθώος
7) Κορναράκης Γεώργιος , ετών 34, αθώος.

Η Φούλα και η μητέρα της οδηγούνται στις φυλακές. Δεν θα μείνουν εκεί για περισσότερα από δέκα χρόνια. Ο Διευθυντής των φυλακών, ερωτεύεται τη Φούλα , την προστατεύει και κάνει τα πάντα για να περνάει καλά στη φυλακή. Με τον ίδιο τρόπο «βολεύεται» και η Κάστρου....

Συνέχεια: http://eglima.wordpress.com/2006/09/18/athanassopoulos_1/

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ