Μια βιαστική κηδεία χωρίς κανείς να ξέρει ότι ο Morrison πέθανε…Τέσσερα πέντε άτομα ήταν συνολικά στην κηδεία και αυτοί ήταν που έθαψαν το φέρετρο στο νεκροταφείο Pere La Chaise στο Παρίσι. Μετά την κηδεία μαθαίνει ο κόσμος ότι ο τραγουδιστής Jim Morrison είναι νεκρός!
“Δαίμονες εαυτού” ονομάζονταν στην Αρχαία Ελλάδα θεότητες – προστάτες που κατοικούσαν μέσα στον κάθε άνθρωπο από τη γέννηση του έως το θάνατό του και φρόντιζαν για την προσωπική εξέλιξη και ευημερία, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο ένα “δίαυλο” μεταξύ του κόσμου των θνητών και του κόσμου των Θεών. “Πράττω κατά του δαίμονα εαυτού” ουσιαστικά σημαίνει “Πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδηση μου θεωρεί”, αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι.
James “Jim” Douglas Morrison….
8 Δεκέμβρη 1943.
3 Ιουλίου 1971
Τραγουδιστής,τραγουδοποιός,
συγγραφέας και ποιητής.
Η οικογένεια του Μόρισον έπρεπε να μετακομίζει συχνά, λόγω του επαγγέλματος του πατέρα του. Κατά συνέπεια, η εκπαίδευση του Μόρισον διακοπτόταν όταν ήταν μικρός, καθώς συνεχώς άλλαζε σχολείο. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένας ευφυής και ικανός μαθητής, με ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη θεολογία, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία, μεταξύ άλλων.
Οι βιογράφοι του έχουν αναφερθεί επανειλημμένα σε κάποιους
συγγραφείς και
φιλοσόφους που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης και ίσως και τη συμπεριφορά του Μόρισον. Στην
εφηβεία του, ο Μόρισον ανακάλυψε τα γραπτά του
Φρίντριχ Νίτσε. Μάλιστα, μετά το θάνατο του Μόρισον, ο Τζον Ντένσμορ υπέθεσε ότι ο
νιχιλισμός του Νίτσε σκότωσε τον Τζιμ.
Οι “σκοτεινοί” ποιητές του 18ου και του 19ου αιώνα του κίνησαν το ενδιαφέρον, και ιδιαίτερα ο
Βρετανός ποιητής
Γουίλιαμ Μπλέικ, καθώς και οι
Γάλλοι ποιητές
Κάρολος Μποντλέρ και
Αρθούρος Ρεμπώ. Οι συγγραφείς της
γενιάς Μπητ, όπως ο
Τζακ Κέρουακ, επηρέασαν τόσο τις απόψεις και τον τρόπο έκφρασης του Μόρισον, που κατέληξε να θέλει να βιώσει όσα αναφέρονται στο βιβλίο του Κέρουακ
On The Road. Ομοίως, βρήκε ενδιαφέροντα τα γραπτά του Γάλλου συγγραφέα Σελίν. Το βιβλίο του
Voyage au Bout de la Nuit (
Ταξίδι στο Τέλος της Νύχτας) και το βιβλίο του Μπλέικ
Οι Μαντείες της Αθωότητας ήταν οι βασικές επιρροές για ένα από τα πρώτα τραγούδια του Μόρισον, “End of the Night.” Τελικά, ο Μόρισον γνώρισε και έγινε φίλος με τον Michael McClure, έναν γνωστό ποιητή μπίτνικ. Ο McClure λάτρεψε τους στίχους του Μόρισον, αλλά τον εντυπωσίασαν περισσότερο τα ποιήματά του, και έτσι τον συμβούλεψε να συνεχίσει να εξασκεί το ταλέντο του.
Σύμφωνα με τον Morrison, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ζωή του συνέβη το 1949 κατά την διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στο Νέο Μεξικό. Περιγράφει το γεγονός όπως ακολουθεί:
Είναι η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο… εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, υπήρχαν Ινδιάνοι σκορπισμένοι παντού στην εθνική οδό, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου. Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν παράξενη κόκκινη μπογιά και ανθρώπους πεσμένους ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε, γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις των ανθρώπων γύρω μου, και έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο… και πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή οι ψυχές εκείνων των νεκρών ινδιάνων — ίσως μια ή δυο απ αυτές — έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει, και μπήκαν στην ψυχή μου, και εγώ ήμουν σαν σφουγγάρι, έτοιμος να κάτσω εκεί και να τις απορροφήσω.
Βέβαια, και οι δύο γονείς του Μόρισον ισχυρίζονται πως το γεγονός αυτό ποτέ δεν συνέβη. Στα πολλά σχόλια του γι’ αυτό το επεισόδιο, ο Μόρισον είπε πως είχε αναστατωθεί τόσο από αυτό το συμβάν, που οι γονείς του τελικά του είπαν ότι απλώς είχε δει έναν εφιάλτη, με σκοπό να τον ηρεμήσουν. Ασχέτως του αν το γεγονός ήταν αληθινό, το είχε φανταστεί ή σκαρφιστεί, ο Μόρισον έκανε επανειλημμένες αναφορές σε αυτό σε διανθίσματα των τραγουδιών του, σε ποιήματα και συνεντεύξεις του.
Όταν ο Μάνζαρεκ γνώρισε τον Μόρισον, εντυπωσιάστηκε τόσο από το ποιητικό του ταλέντο, που αμέσως του πρότεινε να ιδρύσουν ένα ροκ συγκρότημα. Οι The Doors ιδρύθηκαν το 1965 στην παραλία Venice Beach της Καλιφόρνια. Το όνομά τους το εμπνεύστηκαν από το μυθιστόρημα Οι Πύλες της Ενόρασης (The Doors of Perception) του Άλντους Χάξλεϊ, αφού ο Μόρισον, υπό την επήρεια των ναρκωτικων πίστευε ότι διεύρυνε τον ορίζοντα των αισθήσεών του.Ο Χάξλεϊ είχε εμπνευστεί τον τίτλο από ένα απόφθεγμα του Μπλέικ, που έλεγε:
“If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite…”
Ο Μάνζαρεκ, που ήδη είχε κάποια μικρή επαγγελματική εμπειρία ροκ, άρχισε να αναζητάει μουσικούς για να συμπληρώσει το συγκρότημα, ώσπου ανακάλυψε τους
Ρόμπι Κρίγκερ, κιθάρα και
Τζων Ντένσμορ, κρουστά.
Σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα μαγαζιά,όπως το Whisky a Go Go,στο οποίο άνοιγαν την παράσταση των Them (το τότε γκρουπ του Van Morrison).Τον “παράξενο και στοιχειωμένο” κόσμο που είχαν ζήσει οι The Doors ήθελαν να κάνουν προσιτό στο κοινό τους κατά την διάρκεια των συναυλιών τους. Επιθυμούσαν κάτι περισσότερο από μια παράσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει show, απλά επικοινωνία. Κάθε συναυλία ήταν μια μύηση στον κόσμο που είχε χτίσει ο Morisson, παρέα με αρχαία πνεύματα, διονυσιακά μυστήρια, απελευθέρωση της ψυχής. Και όλα οδηγούσαν στην κάθαρση. Καθώς ο Jim τραγουδούσε “Ride the snake….” για να ξεφύγει από όσα τον ακολουθούσαν χρόνια, όσοι παρακολουθούσαν ξέφευγαν από οποιονδήποτε “πατέρα” τους στοίχειωνε, έσπαγαν τα “δεσμά” τους, ή όπως ωμά χαρακτηρίστηκε, οι νέοι έκαναν την επανάστασή τους.
