ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΗΣ 28/10/2011

Mπόμπιρες εν... δράσει στην πλατεία Τζιτζιφιών

 

Την τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011 η Δημοτική Κίνηση πολιτών Καλλιθέας διοργανώνει μια εκδήλωση για παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας με μουσική, παιχνίδι και πολλές δραστηριότητες.

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ!

ΕΥΘΥΜΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ο ισχυρός σεισμός στην Ιαπωνία και το φονικό τσουνάμι που ακολούθησε προκάλεσε οδυνηρή έκπληξη και φόβο σ’όλο τον πλανήτη θυμίζοντας έστω και προσωρινά το πόσο μικρός και εύθραυστος είναι ο πλανήτης μας και πόσο μικροί και ανήμποροι είμαστε στην αντιμετώπιση μεγάλων φυσικών καταστροφών. Γρήγορα όμως ο τρόμος του εγκέλαδου έδωσε τη θέση του στον τρόμο της ραδιενέργειας. Η έκρηξη που ακολούθησε σε πυρηνικά εργοστάσια, ηλικίας 40 ετών,  της Ιαπωνίας,  ήρθε για μια άλλη φορά να μας θυμίσει πόσο αναγκαία και επείγουσα είναι η αντιμετώπιση της πυρηνικής απειλής και πόσο προβληματική και επικίνδυνη είναι η λειτουργία πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Αν στη μητρόπολη της πυρηνικής τεχνολογίας, την Ιαπωνία, όπου λειτουργούν 53  πυρηνικά εργοστάσια,  δημιουργούνται, σε περίπτωση φυσικών καταστροφών, ανεξέλεγκτες καταστάσεις, παρά τα μεγάλα και επιστημονικά ήλεγμένα μέτρα πρόληψης και ασφάλειας, μπορεί ο καθένας να φανταστεί τι θα γινόταν σε περίπτωση ισχυρής σεισμικής δόνησης σε σεισμικά ευαίσθητες περιοχές σαν τη δική μας. Ας θυμηθούμε οτι κάποτε συζητούσαμε την δημιουργία πυρηνικού εργοστασίου στην Εύβοια, ενώ τώρα ετοιμάζεται σταθμός στο Ακούγιου της Τουρκίας με εργοστάσιο προδιαγραφών όχι ιαπωνικής αλλά πιο επικίνδυνης, σοβιετικής τεχνολογίας..
Το τραγελαφικό είναι οτι σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το πρόβλημα αντιμετώπισης της επιδεινούμενης κλιματικής αλλαγής παραγκωνίζεται ή εμφανίζεται ως λύση του η ατομική ενέργεια, ως η μόνη δήθεν καθαρή και φιλική προς το περιβάλλον ενέργεια... Συνεχώς αναγγέλονται αποφάσεις για τη δημιουργία νέων πυρηνικών εργοστασίων. Ειναι γνωστή η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να παρατείνει τη λειτουργία πεπαλαιομένων πυρηνικών εργοστασίων και η απόφαση της Σουηδίας, της Ιταλίας, της Αγγλίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών για τη δημιουργία νέων πυρηνικών εργοστασίων..

Φαίνεται οτι ξεχάστηκε το Τσερνομπίλ και στην Ευρώπη και στη χώρα μας αν κρίνουμε και απο μια πρόσφατη ανακοίνωση/πόρισμα ομάδας εργασίας της Επιτροπής Ενέργειας της Ακαδημίας Αθηνών που προτείνει την ένταξη της πυρηνικής επιλογής στον μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό της Ελλάδας !
Η παρέμβαση της Ακαδημίας Αθηνών είναι ιδιαίτερα εξοργιστική. Μια χώρα  σαν την δική μας στην οποία το επιστημονικό, τεχνοκρατικό κατεστημένο τηρεί «σιγήν ιχθύος» για όλα τα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά προβλήματα, που δεν έχει κάνει κανενός είδους παρέμβαση σε θέματα διαχείρισης των οξυμμένων προβλημάτων της κοινωνίας και της φύσης, ξαφνικά έρχεται να προτείνει το νεό «μονόδρομο», της δήθεν «ήπιας και φιλικής προς το περιβάλλον» πυρηνικής ενέργειας!

Κάποιοι ενεργοί πολίτες της χώρας μας δεν ξεχνούν το Τσερνομπίλ.. Το 1986 δεν είναι τόσο μακρυό για τη μνήμη μας, ούτε η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι... Την αξιοποίηση της δήθεν «άκακης» πυρηνικής ενέργειας, για την απόκτηση πυρηνικών όπλων την ζήσαμε στις περιπτώσεις της Ινδίας και του Πακιστάν, ενώ είναι γνωστή η περίπτωση του Ισραήλ που φοβάται οτι θα απειληθεί η υπεροπλία του στην περιοχή αν αποκτήσει και το Ιράν πυρηνικά εργοστάσια...
Εκτός απο τους κινδύνους ατυχημάτων, λόγω σεισμών ή τρομοκρατικών επιθέσεων, άλυτο παραμένει το πρόβλημα των πυρηνικών αποβλήτων διαφορετικών επιπέδων ακτινοβολίας, της διαχείρισης, μεταφοράς και «ασφαλούς» αποθήκευσής τους... Η ταφή απόβλήτων υψηλής ραδιενέργειας προϋποθέτει την αναζήτηση ειδικών γεωλογικών σχηματισμών και την φύλαξή τους για 10.000 ή και περισσότερα χρόνια!
Κι όμως όλες οι μεγάλες χώρες, με πρόφαση τις κλιματικές άλλαγές , που είναι δικό τους δημιούργημα, με την ίδια και μεγαλύτερη επιπολαιότητα περνάνε απο το καταστροφικό για το περιβάλλον, ενεργειοβόρο αναπτυξιακό τους μοντέλο, με χρήση ορυκτών καυσίμων, σε ένα άλλο πιο επικίνδυνο, αυτό της πυρηνικής ενέργειας, χωρίς καν να προσπαθήσουν μια σοβαρή και μεθοδευμένη αξιοποίηση της πράσινης τεχνολογίας και του κολοσσιαίου δυναμικού των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.

Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι ούτε φθηνή ούτε ανανεώσιμη. Συνήθως, όπως συμβαίνει στη Γαλλία, το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας, που προέρχεται απο τις πυρηνικές εγκαταστάσεις, διατηρείται, με τεχνητά μέσα, σε χαμηλό επίπεδο. Οι υποστηρικτές των πυρηνικών ενδιαφέρονται μόνο για το άμεσο κέρδος, ενώ τα αιώνια απόβλητα και η εξασφάλιση του πυρηνικού καυσίμου, που είναι εξ ορισμού περιορισμένο, δεν τους απασχολούν, θα τα αντιμετωπίσει, όπως πιστεύουν, η ψευδολόγα προπαγάνδα των εντεταλμένων υποστηρικτών των χρυσοφόρων επενδύσεων τους...
Ενα νέο κίνημα ενημέρωσης των πολιτών και αντίστασης  στην πυρηνική τεχνολογία θα ξεσπάσει πάλι στην Ευρώπη και σ’όλο τον κόσμο. Θα πρέπει να αποτραπεί η εγκατάσταση νέων πυρηνικών εργοστασίων στην σεισμογενή περιοχή μας...Ειναι καιρός και στην Ελλάδα να υπάρξει συντονισμένη δράση και σοβαρή αντίσταση στα μεγαλεπίβολα  σχέδια των εχθρών του Λαού, που εμφανίζονται με την κάλυψη δήθεν επιστημονικών φορέων και ειδικών, για να μας περάσουν τα νέα εγκληματικά, για τις τωρινές και τις ερχόμενες γενιές, σχέδιά τους..

Τσάρλι Τσάπλιν: Πάντα επίκαιρος...

Ο Σέρ Τσάρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος  (Charles Spencer Chaplin Jr, 16 Απριλίου 1889 - 25 Δεκεμβρίου 1977), γνωστότερος με το υποκοριστικό Τσάρλι και, στην Ελλάδα κυρίως, με το προσωνύμιο "Σαρλώ",  υπήρξε Άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης, που μεγαλούργησε στις πρώτες δεκαετίες του Χόλυγουντ. Είναι χρονικά η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη φιγούρα της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα Σαρλό που ενσάρκωνε στις πρώτες ταινίες του.
 

Στο διάστημα 1912 - 1918 αξιοποίησε το ταλέντο του σε πολλές μικρές κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου δημιουργώντας τον τύπο του Σαρλό. Ο ίδιος όχι μόνο πρωταγωνιστούσε, αλλά ήταν επίσης ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συνθέτης της μουσικής των ταινιών του. Η παγκόσμια καταξίωση ήρθε μέσα από τις μεγάλου μήκους ταινίες του, όπως οι Μοντέρνοι Καιροί, Ο Μεγάλος Δικτάτωρ, Τα Φώτα της Πόλης, Ο κύριος Βερντού και άλλες, που τον κατέταξαν ανάμεσα στους σημαντικότερους δημιουργούς της έβδομης τέχνης.

Το 1952, στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, έπεσε σε δυσμένεια λόγω των αριστερών πολιτικών φρονημάτων του. Ενώ ταξίδευε προς το Λονδίνο, έμαθε την απόφαση του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης να άρει τη βίζα του και επομένως το δικαίωμα επιστροφής. Μετά από αυτό το γεγονός παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Βεβέ της Ελβετίας όπου πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου του 1977. Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε στην Αμερική μόνο μια φορά, το 1972, προκειμένου να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Όσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα της ιστορίας των βραβείων. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει δέκατο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.

πηγη:http://el.wikipedia.org/wiki

Οι θέσεις εργασίας

Tαινία μικρού μήκους

Η αισιοδοξη πλευρά της χρεοκοπίας

αντιγραφή από http://paratolmo.blogspot.com

Του Γιαννη Βαρουφακη
Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε μεσα σ' αυτό το χρόνο, αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα..... δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η 'γενναιοδωρία' μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.
Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια - δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο - όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών

• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση

• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την 'επιτυχημένη' επίθεση στο χρέος της Ελλάδας)

• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%)

• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν!
Τώρα!

The Fly

Με τα μάτια μιας μύγας, μια ταινία κινούμενων σχεδίων που σκηνοθέτησε ο Ούγγρος Ferenc Rofusz και το 1981 πήρε το Academy Award for Animated Short Film.

“ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ…”

Μια βιαστική κηδεία χωρίς κανείς να ξέρει ότι ο Morrison πέθανε…Τέσσερα πέντε άτομα ήταν συνολικά στην κηδεία και αυτοί ήταν που έθαψαν το φέρετρο στο νεκροταφείο Pere La Chaise στο Παρίσι. Μετά την κηδεία μαθαίνει ο κόσμος ότι ο τραγουδιστής Jim Morrison είναι νεκρός!

“Δαίμονες εαυτού” ονομάζονταν στην Αρχαία Ελλάδα θεότητες – προστάτες που κατοικούσαν μέσα στον κάθε άνθρωπο από τη γέννηση του έως το θάνατό του και φρόντιζαν για την προσωπική εξέλιξη και ευημερία, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο ένα “δίαυλο” μεταξύ του κόσμου των θνητών και του κόσμου των Θεών. “Πράττω κατά του δαίμονα εαυτού” ουσιαστικά σημαίνει “Πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδηση μου θεωρεί”, αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι.

James “Jim” Douglas Morrison….
8 Δεκέμβρη 1943.
3 Ιουλίου 1971
Τραγουδιστής,τραγουδοποιός,
συγγραφέας και ποιητής.

Η οικογένεια του Μόρισον έπρεπε να μετακομίζει συχνά, λόγω του επαγγέλματος του πατέρα του. Κατά συνέπεια, η εκπαίδευση του Μόρισον διακοπτόταν όταν ήταν μικρός, καθώς συνεχώς άλλαζε σχολείο. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένας ευφυής και ικανός μαθητής, με ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη θεολογία, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία, μεταξύ άλλων.

Οι βιογράφοι του έχουν αναφερθεί επανειλημμένα σε κάποιους συγγραφείς και φιλοσόφους που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης και ίσως και τη συμπεριφορά του Μόρισον. Στην εφηβεία του, ο Μόρισον ανακάλυψε τα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε. Μάλιστα, μετά το θάνατο του Μόρισον, ο Τζον Ντένσμορ υπέθεσε ότι ο νιχιλισμός του Νίτσε σκότωσε τον Τζιμ.

Οι “σκοτεινοί” ποιητές του 18ου και του 19ου αιώνα του κίνησαν το ενδιαφέρον, και ιδιαίτερα ο Βρετανός ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ, καθώς και οι Γάλλοι ποιητές Κάρολος Μποντλέρ και Αρθούρος Ρεμπώ. Οι συγγραφείς της γενιάς Μπητ, όπως ο Τζακ Κέρουακ, επηρέασαν τόσο τις απόψεις και τον τρόπο έκφρασης του Μόρισον, που κατέληξε να θέλει να βιώσει όσα αναφέρονται στο βιβλίο του Κέρουακ On The Road. Ομοίως, βρήκε ενδιαφέροντα τα γραπτά του Γάλλου συγγραφέα Σελίν. Το βιβλίο του Voyage au Bout de la Nuit (Ταξίδι στο Τέλος της Νύχτας) και το βιβλίο του Μπλέικ Οι Μαντείες της Αθωότητας ήταν οι βασικές επιρροές για ένα από τα πρώτα τραγούδια του Μόρισον, “End of the Night.” Τελικά, ο Μόρισον γνώρισε και έγινε φίλος με τον Michael McClure, έναν γνωστό ποιητή μπίτνικ. Ο McClure λάτρεψε τους στίχους του Μόρισον, αλλά τον εντυπωσίασαν περισσότερο τα ποιήματά του, και έτσι τον συμβούλεψε να συνεχίσει να εξασκεί το ταλέντο του.

Σύμφωνα με τον Morrison, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ζωή του συνέβη το 1949 κατά την διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στο Νέο Μεξικό. Περιγράφει το γεγονός όπως ακολουθεί:

Είναι η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο… εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, υπήρχαν Ινδιάνοι σκορπισμένοι παντού στην εθνική οδό, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου. Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν παράξενη κόκκινη μπογιά και ανθρώπους πεσμένους ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε, γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις των ανθρώπων γύρω μου, και έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο… και πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή οι ψυχές εκείνων των νεκρών ινδιάνων — ίσως μια ή δυο απ αυτές — έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει, και μπήκαν στην ψυχή μου, και εγώ ήμουν σαν σφουγγάρι, έτοιμος να κάτσω εκεί και να τις απορροφήσω.

Βέβαια, και οι δύο γονείς του Μόρισον ισχυρίζονται πως το γεγονός αυτό ποτέ δεν συνέβη. Στα πολλά σχόλια του γι’ αυτό το επεισόδιο, ο Μόρισον είπε πως είχε αναστατωθεί τόσο από αυτό το συμβάν, που οι γονείς του τελικά του είπαν ότι απλώς είχε δει έναν εφιάλτη, με σκοπό να τον ηρεμήσουν. Ασχέτως του αν το γεγονός ήταν αληθινό, το είχε φανταστεί ή σκαρφιστεί, ο Μόρισον έκανε επανειλημμένες αναφορές σε αυτό σε διανθίσματα των τραγουδιών του, σε ποιήματα και συνεντεύξεις του.

Όταν ο Μάνζαρεκ γνώρισε τον Μόρισον, εντυπωσιάστηκε τόσο από το ποιητικό του ταλέντο, που αμέσως του πρότεινε να ιδρύσουν ένα ροκ συγκρότημα. Οι The Doors ιδρύθηκαν το 1965 στην παραλία Venice Beach της Καλιφόρνια. Το όνομά τους το εμπνεύστηκαν από το μυθιστόρημα Οι Πύλες της Ενόρασης (The Doors of Perception) του Άλντους Χάξλεϊ, αφού ο Μόρισον, υπό την επήρεια των ναρκωτικων πίστευε ότι διεύρυνε τον ορίζοντα των αισθήσεών του.Ο Χάξλεϊ είχε εμπνευστεί τον τίτλο από ένα απόφθεγμα του Μπλέικ, που έλεγε:

“If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite…”

Ο Μάνζαρεκ, που ήδη είχε κάποια μικρή επαγγελματική εμπειρία ροκ, άρχισε να αναζητάει μουσικούς για να συμπληρώσει το συγκρότημα, ώσπου ανακάλυψε τους Ρόμπι Κρίγκερ, κιθάρα και Τζων Ντένσμορ, κρουστά.

Σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα μαγαζιά,όπως το Whisky a Go Go,στο οποίο άνοιγαν την παράσταση των Them (το τότε γκρουπ του Van Morrison).Τον “παράξενο και στοιχειωμένο” κόσμο που είχαν ζήσει οι The Doors ήθελαν να κάνουν προσιτό στο κοινό τους κατά την διάρκεια των συναυλιών τους. Επιθυμούσαν κάτι περισσότερο από μια παράσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει show, απλά επικοινωνία. Κάθε συναυλία ήταν μια μύηση στον κόσμο που είχε χτίσει ο Morisson, παρέα με αρχαία πνεύματα, διονυσιακά μυστήρια, απελευθέρωση της ψυχής. Και όλα οδηγούσαν στην κάθαρση. Καθώς ο Jim τραγουδούσε “Ride the snake….” για να ξεφύγει από όσα τον ακολουθούσαν χρόνια, όσοι παρακολουθούσαν ξέφευγαν από οποιονδήποτε “πατέρα” τους στοίχειωνε, έσπαγαν τα “δεσμά” τους, ή όπως ωμά χαρακτηρίστηκε, οι νέοι έκαναν την επανάστασή τους.

Πηγή http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com